เสียวเรื่องเล่า

### ตอนที่ 1 แรกพบบนดาดฟ้า ### กลางดึกคืนหนึ่ง ท้องฟ้าดูเงียบสงบเหมือนเช่นทุกคืน แต่จะมีซักกี่คนที่รู้ว่ามีอะไรเกิดขี้นท่ามกลางความสงบเงียบนั้น ... [เปรี้ยง!] สูงขึ้นไปบนท้องฟ้าปรากฏร่างเด็กหญิงอายุประมาณ 12-15 ปี 3 คน กำลังเผชิญหน้ากับปีศาจตนหนึ่ง เสียงเวทมนตร์ของทั้ง 2 ฝ่ายปะทะกันอย่างดุเดือด "เมื่อไหร่พวกซีเนียร์จะมาซักทีนะพี่...แค่เรา 3 คน จัดการมันไม่ไหวหรอก...ว๊าย!" เด็กสาวคนหนึ่งกล่าวพลางหลบลำแสงที่เจ้าปีศาจปล่อยใส่ได้อย่างฉิวเฉียด "ไม่ไหวก็ต้องไหว ขืนปล่อยมันหนีลงโลกมนุษย์ล่ะเรื่องใหญ่แน่" พอพูดจบเด็กสาวคนโตก็สะบัดข้อมือ ร่ายมนตร์แล้วสาดใส่ปีศาจสวนไปทันที คาถาของเธอพุ่งเฉียดไหล่ขวาของเจ้าปีศาจ มันออกอาการเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด พอเจ้าปีศาจถอยหลังไปตั้งหลักก็เจอกับเด็กสาวอีกคนที่รออยู่พอดี "คิดจะหนีเหรอ" เธอเตรียมร่ายคาถาใส่เจ้าปีศาจร้ายทันที "โอม...ผืนดิน...ผืนฟ้า..." ยังไม่ทันได้ร่ายมนตร์เสร็จเจ้าปีศาจก็พุ่งตัวกระแทกเธอกระเด็นออกไปด้านข้างแล้วลอยหนีไป "ปัดโถ่!...ยัยเบล บอกแล้วไงว่าต้องท่องให้เร็วกว่านี้" เด็กสาวอีกสองคนรีบตามไปทันที "ก็...คาถามันยากนี่นา คำศัพท์อะไรก็ไม่รู้ จำยากชะมัดเลย" เด็กสาวที่ถูกกระแทกพอตั้งหลักได้ก็รีบไล่ตามจนทันอีก 2 คน "ทีหลังไม่ต้องตามมาแล้วนะ...วุ่นวายจริงๆ" เด็กสาวคนโตกล่าวอย่างอารมณ์เสีย "เอาน่า...พี่บิว อย่าเพิ่งโมโห โบว่าเราหาทางจัดการเจ้าปีศาจกันก่อนเหอะ" เด็กสาวคนกลางเห็นท่าไม่ค่อยดีรีบเปลี่ยนเรื่องคุย "งั้น...พี่ขอข้อมูลของเจ้าปีศาจตัวนี้หน่อยสิ โบ" นางฟ้า 3 องค์กำลังต้านทานปีศาจร้ายไม่ให้หนีจากนรกเพื่อเข้าไปทำอันตรายมนุษย์โลก... เห็นได้ชัดว่ากำลังของพวกเธอไม่สามารถจัดการมันได้ "เจ้าปีศาจตัวนี้นะคะ...เกิดจากตัณหาของมนุษย์ที่รวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อน ..." โบ นางฟ้าคนรองรีบอ่านข้อมูลที่จดมา "เออ...อันนั้นน่ะพี่รู้แล้ว...แล้วตัณหาที่ว่าน่ะ...อะไรล่ะ" บิว นางฟ้าคนโตรีบตัดบทอธิบายยืดยาวของน้องสาว "เอ่อ...คือ " "คืออะไรเล่า...เร็วๆสิ อ้ำอึ้งอยู่ได้" "คือ...ความอยากสมสู่กับเด็กค่ะ" สิ้นเสียงตอบจากน้องสาว บิวรีบหยุดไล่ตามหันมามองโบจนแทบจะชนกันเอง "จะบ้าเหรอ...จะให้พวกเราสู้กับเจ้าปีศาจพรรค์นี้น่ะนะ..." "ก็แล้วจะปล่อยให้มันลงไปโลกมนุษย์เหรอพี่บิว" "พี่ๆอย่ามัวคุยกันอยู่เลย...เจ้าปีศาจมันหายไปแล้ว" เบล น้องสาวคนเล็กเตือนสติทั้งคู่ ทั้ง 3 หันไปรอบๆก็พบว่าตนเองเหาะเข้ามาในกลุ่มเมฆหนาทืบจนแทบจะมองร่างของกันและกันไม่เห็น เสียงเหาะของเจ้าปีศาจก็เงียบหายไปด้วย มันคงจะซ่อนตัวอยู่แถวนี้แน่นอน ที่จริงแล้วเจ้าปีศาจร้ายแกล้งทำเป็นบาดเจ็บแล้วหนีเข้ามาในบริเวณนี้เพื่อล่อนางฟ้าทั้ง 3 ให้เข้ามาติดกับ ความกล้าเปลี่ยนมาเป็นความกลัวจนสามพี่น้องไม่กล้าขยับ ได้แต่มองไปรอบๆเพื่อหาเจ้าปีศาจร้ายให้พบให้เร็วที่สุด ท่ามกลางความเงียบสงัด ลำแสงจากเจ้าปีศาจพ่งออกมาจากกลุ่มเมฆตรงไปโดนกลางหลังนางฟ้าบิว "โอ้ย!" นางฟ้าตัวน้อยเสียหลักจนเกือบร่วงแต่ยังคงควบคุมสติทรงตัวอยู่ได้ "อยู่ตรงนั้นเหรอเจ้าปีศาจร้าย" นางฟ้าโบจับทิศทางที่ลำแสงพุ่งออกมาได้ ท่องคาถาซัดสวนกลับไปทันที แต่ทว่ามันได้หลบไปทางอื่นแล้ว เงาลางๆของมันผ่านช่องว่างของกลุ่มเมฆ พุ่งตรงไปทางนางฟ้าเบล "เบล...ระวัง!" นางฟ้าโบเตือนน้อง ยังไม่ทันที่นางฟ้าเบลจะตั้งตัวได้ทัน เจ้าปีศาจร้ายร่ายคาถาโดนกลางหน้าผากนางฟ้าเบลอย่างจัง เธอหมดสติร่วงลงไปบนพื้นโลกทันที "เบล!" เสียงพี่ๆตะโกนเรียกนางฟ้าเบลค่อยๆจางลงไปในความรู้สึกของเธอ... ที่โลกมนุษย์ขณะนั้นเป็นเวลาเกือบ 3 ทุ่มแล้ว ที่ดาดฟ้าของตึกแถวแห่งหนึ่ง เบิร์ด...เด็กหนุ่มวัย 15 กำลังซ้อมวิดพื้นอยู่ เบิร์ดเป็นนักเรียนชั้น ม.3 ของโรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่งแถวบ้านของบ้านเขา หน้าตาไม่ถึงกับหล่อ ไม่ถึงกับขี้เหร่ ผลการเรียนก็ไม่โดดเด่น จัดว่าเป็นเพียงเด็กธรรมดาๆคนหนึ่ง ระหว่างที่เขากำลังวิดพื้นอยู่นั้นเอง นางฟ้าเบลก็หล่นลมมาทับลงกลางหลังเขาพอดี [พลั่ก!] "โอ๊ย!" เบิร์ดร้องลั่น แม้น้ำหนักตัวของนางฟ้าเบลจะไม่มาก แต่ตกลงมาจากท้องฟ้าที่สูงขึ้นไปกว่าพันเมตรทำเอาเด็กหนุ่มถึงกับจุก "อะไรกันเนี่..." เบิร์ดตั้งตัวได้พยายามพลิกตัวขึ้นมามองสิ่งที่หล่นทับตนอยู่ พอได้เห็นนางฟ้าเบลเด็กหนุ่มถึงกับตะลึงจนลืมที่จะพูดต่อ รีบลุกขึ้นโดยประคองนางฟ้าเบลเอาไว้ "น้องๆ...เป็นอะไรรึเปล่า" นางฟ้าตัวน้อยยังคงหลับสนิทเพราะพิษคาถา "ตายห่า...เด็กที่ไหนวะเนี่ยะ แล้วมาตกใส่หลังเราได้ไง" เบิร์ดแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ว่างเปล่าก็เห็นแต่ดวงดาวเหมือนเช่นทุกคืน เด็กหนุ่มรวบรวมสติมองร่างของเด็กสาวที่เขาประคองอยู่ ผิวของเธอขาว ผมเธอยาวเกือบถึงกลางหลังสีดำสนิทตัดกับชุดสีขาวของเธอ แก้มป่องนิดๆคางมนหน้าตาโดยรวมน่ารักมากทีเดียว อายุคงราวๆ 12 ขวบ เธอแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีขาวทั้งชุด เสื้อที่ดูคล้ายชุดชั้นในเด็กสีขาวแต่มีส่วนต่อของแขนที่ทำจากผ้าโปร่งๆมองทะลุไปถึงแขนได้ กระโปรงสีขาวมีระบายลูกไม้เป็นแนวตามขวาง 3 แนว แนวละ 2 ชั้น ที่สำคัญคือมันสั้นจนขณะที่เบิร์ดประคองเธออยู่ เขาก็สามารถมองเห็นส่วนปลายของกางเกงในได้อย่างไม่ยากเย็น ถุงเท้าสีขาวยาวคลุมขึ้นไปถึงใต้หัวเข่า มีแถบผ้าสีขาวคาดที่ขาซ้ายอีก 1 ชิ้น รองเท้าสานสีขาวมีขนนกประดับโดยรอบ แต่มีเพียงรองเท้าข้างซ้ายข้างเดียวที่ยังอยู่ เธอแขวนกระเป๋าสะพานทำจากขนสัตว์สีขาวด้วยอีก 1 ใบ เบิร์ดเป็นลูกคนเดียวของบ้าน เขาไม่เคยได้ใกล้ชิดกับเด็กผู้หญิงในสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน เมื่อเจอเข้ากับตัวเองอย่างนี้มือที่ประคองนางฟ้าเบลไว้ถึงกับสั่นจนแทบทำอะไรไม่ถูก "ตายรึยังหว่า" เบิร์ดเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา หากเธอตายแล้วมีใครมาพบเข้าแบบนี้ เขาคงโดนข้อหาฆ่าคนตายแน่นอน "นี่...น้อง อย่าเพิ่งตายนะ" เด็กหนุ่มเขย่าร่างที่หมดสติเบาๆ นางฟ้าเบลก็ยังไม่ตื่น "นี่...ตื่นๆ จะเช้าแล้วนะ ตื่นได้แล้ว" เบิร์ดเริ่มสรรหาวิธีปลุกแปลกๆมาใช้ เธอยังคงไม่ได้สติอยู่ดี เด็กหนุ่มจ้องหน้านางฟ้าเบลที่อยู่ในอ้อมกอดเขา ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก "ไม่ตื่นเหรอ..." เบิร์ดเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีใคร "ไม่ตื่นโดนหอมนะ" เบิร์ดใจแทบระเบิดเมื่อพูดคำนี้ออกมา คราวนี้เขาภาวนาว่าคราวอย่าให้เธอตื่นเลย นางฟ้าเบลยังคงหลับไม่ได้สติอยู่ "โดนหอมแก้มเลยนะ" เบิร์ดยังให้โอกาสเธอตื่นอีกครั้งเผื่อว่าเธอแกล้งหลับอยู่ "จะหอมแล้วนะ" ร่างกายเธอยังคงนิ่งสนิท ใจเบิร์ดเต้นถี่ขึ้นแรงขึ้น เด็กสาวหน้าตาดีอย่างนี้หากได้หอมซักทีคงเป็นประสบการณ์ที่ยากจะลืมเลือน ยิ่งคิดก็ยิ่งฟุ้งซ่าน "อยากโดนหอมใช่มั๊ย...ได้!" เบิร์ดพูดทั้งๆที่รู้ว่าเธอยังไม่ฟื้นชัวร์ เบิร์ดก้มหน้าลงริมฝีปากค่อยกดประทับลงบนแก้มป่องๆของนางฟ้าเบลอย่างช้าๆ กลิ่นแก้มหอมๆของนางฟ้าเบลทำเอาเบิร์ดแทบจะลอยขึ้นสวรรค์ สัมผัสของแก้มนิ่มๆที่ถ่ายทอดมายังริมฝีปากของเขาเกือบทำให้เบิร์ดลืมความเป็นตัวตน เสียงลมหายใจของนางฟ้าเบลช่วยให้เบิร์ดโล่งใจขึ้นว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ หลังจากก้มๆเงยๆกับพวงแก้มของนางฟ้าเบลจนหนำใจแล้ว เบิร์ดก็เริ่มได้ใจมากขึ้น เขาเริ่มมองไปที่เรือนร่างของนางฟ้าเบล ในละแวกนี้ก็มีเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกับนางฟ้าเบลที่เบิร์ดแอบชอบอยู่เหมือนกัน แต่เบิร์ดก็ไม่เคยได้แอ้มเธอเลยซักที เมื่อโอกาสเป็นใจเช่นนี้ความอยากรู้อยากเห็นตามประสาวัยรุ่นของเบิร์ดก็เดือดพล่านขึ้นมาทันที "นี่น้อง...จะไม่ตื่นจริงๆเหรอ" เบิร์ดเริ่มคิดแผนการณ์อุบาทว์ "ไม่ตื่นเดี๋ยวโดนจับแก้ผ้านะ" ไม่พูดเปล่าๆ มือของเบิร์ดไปรออยู่ชายกระโปรงนางฟ้าเบลแล้ว..... ท่ามกลางความมืดมิดของค่ำคืน นางฟ้า 3 องค์ต่อสู้กับปีศาจร้ายที่หมายจะเข้าไปป่วนโลกมนุษย์ นางฟ้าเบลพลาดท่าเสียทีโดนทำร้ายจนตกลงมายังโลกมนุษย์ "พี่โบ...พี่บิว" นางฟ้าเบลได้แต่เพ้อถึงพี่ๆของเธอ "ไม่นะพี่โบ...พี่บิว ระวัง!" ในฝันของเธอพี่ๆทั้ง 2 ถูกทำร้ายจนสาหัส "อย่า!" นางฟ้าเบลตกใจตื่นคว้าร่างของคนที่พยุงเธออยู่เข้าไปกอดไว้อย่างแนบแน่น แต่คนที่ตกใจยิ่งกว่ากลับเป็นเบิร์ด เสียงร้อง"อย่า"ของเธอทำเขาแทบช็อคเพราะเบิร์ดเพิ่งจะถลกกระโปรงของนางฟ้าเบลขึ้นไปอยู่เหนือเอวจนเห็นกางเกงในของเธอทั้งตัวพอดี นางฟ้าเบลร้องไห้สะอึกสะอื้นตื่นกลัวอย่างหนัก เบิร์ดถึงกับหน้าถอดสี "หรือว่าเราจะเล่นแรงไปหน่อยหว่า" เด็กหนุ่มได้แต่พึมพำในใจ "ตายแน่ตู...ทำไงดีวะทีเนี่ยะ" เบิร์ดรวบรวมสติค่อยๆเอามือลูบหัวเธอเหมือนปลอบเด็ก "เอ่อ...ไม่ต้องร้องไห้นะน้อง" เสียงปลอบของเบิร์ดทำเอานางฟ้าเบลหยุดร้องเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว เธอรีบเงยหน้าขึ้นมองคนที่เธอกอดอยู่ทันที แทนที่จะเป็นพี่ๆของเธอแต่กลับเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่กำยำที่นั่งอ้าปากค้างไม่ยอมพูดยอมจาแทน "พี่ไม่ใช่พี่ของเบลนี่นา" พอได้ยินเสียงเธอพูดเป็นครั้งแรกก็เหมือนเป็นเสียงเรียกสติเบิร์ดให้กลับมาอีกครั้งเหมือนกัน "อ๋อ...เอ่อ..." เบิร์ดยังปากสั่นพูดติดๆขัดๆอยู่ "ที่นี่ที่ไหนเนี่ยะ..." นางฟ้าเบลเป็นฝ่ายยิงคำถามเอง เธอลุกขึ้นเดินไปรอบดาดฟ้า "เอ่อ...ที่ ที่บ้านพี่เอง..." เบิร์ดตอบคำถามนางฟ้าเบลหลังจากปล่อยให้เธอเดินสำรวจไป 2 รอบกว่าๆแล้ว "ที่โลกมนุษย์เหรอคะ" เบิร์ดยังงงๆกับคำถามใหม่ของเธอ เขายังไม่รู้ว่าเธอคือนางฟ้า "งั้นพี่ก็เป็นมนุษย์น่ะสิ...แล้วพี่มองเห็นเบลได้ไงอ่ะ" ยิ่งฟังก็ยิ่งงง "พูดอะไรเนี่ยะน้อง...แล้วน้องล่ะเป็นใครมาจากไหน ทำไมมาหล่นลงบนหลังคาบ้านพี่อย่างงี้" เบิร์ดเองก็มีเรื่องสงสัยไม่แพ้กัน รีบถามสวนกลับไปทันทีที่มีโอกาส "เดี๋ยวนะคะ" นางฟ้าเบลยกมือขึ้นเบรคคำพูดของเบิร์ดเหมือนจราจรหยุดรถ พลางสำรวจสภาพตัวเอง กระโปรงเธอเลื่อนลงไปอยู่ตำแหน่งเดิมแล้ว แต่มีบางอย่างหายไป "พี่...แล้วรองเท้าอีกข้างล่ะ" นางฟ้าเบลโวยวายใหญ่โต "ก็...ตอนแรกที่พี่เห็นน้องมันก็มีแค่ข้างเดียวนี่แหละ" นางฟ้าเบลเริ่มหน้าเสีย "ไม่จริงอ่ะ!" เธอเดินหันซ้ายแลขวาหารองเท้าอีกข้างที่หายไปแต่ก็ไม่พบ เธอเริ่มสะอึกสะอื้นอีกครั้ง "ไม่เป็นไรน่า...เดี๋ยวพี่ซื้อใหม่ให้ก็ได้" นางฟ้าเบลส่ายหัวแทนคำตอบเธอนั่งชันเข่ามือกอดเข่าเอาหน้าซุกร้องห่มร้องไห้ โดยไม่สนใจเลยว่าเบิร์ดกำลังจ้องโหนกเสียวที่ดันกางเกงในตัวจิ๋วของเธอโป่งออกมาให้เขาเห็นเต็มๆตา เบิร์ดกลืนน้ำลายเอื๊อกกับภาพที่ได้เห็น "นี่...หยุดร้องได้แล้ว เอาแต่ร้องแบบนี้ไม่รู้เรื่องกันพอดี" เบิร์ดปลอบไปมองเนินเสียวไป ทันใดนั้นแม่ของเบิร์ดก็เปิดประตูดาดฟ้าขึ้นมาโดยที่เบิร์ดไม่ทันได้ตั้งตัว เบิร์ดหันไปเห็นก็ตกใจจนหน้าซีด "เอ่อ...แม่ครับ คือ เรื่องนี้...ผมอธิบายได้นะ" เบิร์ดพูดไปทั้งๆที่ยังนึกคำอธิบายสถานการณ์ตรงหน้าไม่ออก พอดีกับที่นางฟ้าเบลหยุดร้องไห้ "แม่ของพี่เค้ามองไม่เห็นหนูหรอก...ตอนนี้เค้าเห็นพี่คนเดียวแหละ" นางฟ้าเบลเช็คคราบน้ำตาตัวเองพร้อมกับอธิบายให้เบิร์ดฟัง "อธิบายอะไร เจ้าเบิร์ด...แม่ได้ยินเสียงแกพูดคนเดียวอยู่ตั้งนานสองนาน...เมื่อไหร่จะไปอาบน้ำอาบท่าไปเข้านอนซักที" แม่ของเบิร์ดเทศน์เป็นชุดยิ่งทำให้เบิร์ดยิ่งงงมากยิ่งขึ้น "เอ่อ..ครับๆ เดี๋ยวไปแล้วแม่...อีกแป็บนึงนะ" เบิร์ดตอบ หลังจากที่แม่ของเบิร์ดลงจากดาดฟ้าไปแล้ว เขาก็หันกลับมาทางนางฟ้าเบลอีกครั้ง เธอยังนั่งชันเข่าท่าเดิมอยู่ ทำเอาเบิร์ดเกือบลืมคำถามที่จะถามเธอ "เอ่อ...น้องเบลใช่มั๊ย..." เบิร์ดจำชื่อที่เธอเรียกแทนตัวเองได้ "...ตกลงเธอเป็นใครกันแน่ เป็นผีเหรอ แม่พี่ถึงไม่เห็น" ถึงเบิร์ดจะคิดว่านางฟ้าเบลเป็นผีแต่ความน่ารักไร้เดียงสาของเธอไม่ทำให้เขารู้สึกกลัวเลยซักนิด นางฟ้าเบลได้ยินคำถามก็แอบอมยิ้มเล็กๆ "ไม่ใช่หรอกค่ะ...เบลเป็นนางฟ้าตะหาก" นางฟ้าเบลตอบเสร็จก็จ้องหน้าเบิร์ดกลับ สีหน้าเธอดีขึ้นเหมือนทำใจได้แล้วเรื่องรองเท้าที่หายไป ทั้งคู่นั่งคุยกันต่อ ต่างคนต่างแนะนำเรื่องของตนพอให้อีกฝ่ายเข้าใจ "สรุปว่า...ถ้าไม่มีรองเท้าทั้ง 2 ข้าง เบลก็จะกลับสวรรค์ไม่ได้งั้นเหรอ" เบิร์ดสรุปเรื่องราวที่นางฟ้าเบลเล่า นางฟ้าเบลพยักหน้าจากนั้นก็ทำหน้าจ๋อยๆ เบิร์ดเห็นท่าไม่ดีก็รีบปลอบ "ไม่เป็นไร...เดี๋ยวพี่จะช่วยหาด้วยอีกแรงนึง ไม่ต้องห่วงนะเบล รับรองได้กลับแน่" นางฟ้าเบลจึงค่อยคลายความกังวล "จริงๆนะคะพี่เบิร์ด" "อืม" เบิร์ดขานรับพร้อมกับมองใบหน้ายิ้มแย้มของนางฟ้าเบลเป็นครั้งแรก มันงดงามดูมีเสน่ห์ยิ่งกว่าเด็กคนไหนที่เขาเคยเจอ "เอ่อ...แต่ตอนนี้พี่ว่าดึกแล้ว คงต้องนอนพักก่อนล่ะ...พรุ่งนี้เช้าค่อยหากัน ดีมั๊ย" เบิร์ดเสนอทางเลือกซึ่งนางฟ้าเบลก็เห็นด้วย ทั้งคู่เดินลงจากดาดฟ้าโดยมีเบิร์ดเป็นคนนำ บ้านของเบิร์ดเป็นตึกแถว 4 ชั้น เบิร์ดอยู่กับแม่ 2 คน ส่วนพ่อนั้นไปทำงานต่างจังหวัด นานๆถึงจะกลับมาทีนึง ชั้นหนึ่งเป็นร้านขายของชำและขนม ชั้นสองเป็นห้องนอนของพ่อกับแม่ของเบิร์ด ชั้น 3 เป็นห้องของเบิร์ด ส่วนชั้นสี่เป็นห้องเก็บของและห้องว่างสำหรับแขกหรือญาติที่นานๆทีจะแวะมา เบิร์ดพานางฟ้าเบลเข้าไปในห้องของเขา "เอ่อ...เป็นนางฟ้านี่...ต้องอาบน้ำด้วยรึเปล่า?" เบิร์ดถามด้วยท่าทางเขินๆ นางฟ้าเบลยิ้มตอบ "อาบสิคะ" เบิร์ดนิ่งเงียบไปแว่บหนึ่งเพราะเผลอจินตนาการไปถึงภาพนางฟ้าเบลอาบน้ำ "แหะๆๆ...นั่นสิเนอะ งั้น...เบลไปอาบก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวพี่อาบทีหลังก็ได้" นางฟ้าเบลทำหน้างง "แล้วทำไมไม่อาบพร้อมกันล่ะคะ" เบิร์ดเกือบทำขันน้ำที่ถืออยู่ตกทันทีที่ได้ยินนางฟ้าตัวน้อยพูด "เอ่อ...เอ่อ อ๋อ...อาบพร้อมกัน" หน้าเบิร์ดแดงกล่ำเพราะจินตนาการไปไกลมากแล้ว "...หรือว่ามนุษย์โลกเค้าต้องอาบทีละคน..." "อ๋อ...เปล่าๆ อาบหลายๆคนพร้อมกันก็ได้ สะดวกดี แหะๆๆ" เบิร์ดรีบตอบรับวิธีอาบน้ำของนางฟ้าเบลทันที พอเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของเบิร์ด นางฟ้าเบลก็ยิ้มตอบ "ถ้าไม่สะดวก...อาบทีละคนก็ได้ค่ะ....." "...ไม่เป็นไร อาบพร้อมกันตามที่เบลถนัดดีกว่า" เบิร์ดทำเป็นอ้างเหตุผลของนางฟ้าเบล "งั้น...ไปอาบน้ำกันเลยเหอะ ดึกแล้ว" โอกาสดีๆอย่างนี้เป็นใครก็คงต้องรีบคว้าไว้ เบิร์ดจูงมือนางฟ้าเบลไปยังห้องน้ำอย่างเร่งรีบราวกับกลัวห้องน้ำจะหนี "อุ๊ย! เดี๋ยวสิพี่เบิร์ด ไม่เห็นต้องรีบขนาดนี้เลย" สิ้นเสียงพูดของนางฟ้าเบล ประตูห้องน้ำก็ปิดลง... ========== ### ตอนที่ 2 เรือนร่างของนางฟ้า ### ห้องน้ำอยู่ชั้นเดียวกับห้องนอนของเบิร์ด เป็นห้องน้ำใต้บันได คนที่มีบ้านเป็นตึกแถวหรือมีห้องน้ำใต้บันไดก็คงจะเข้าใจสภาพภายในห้องน้ำแบบนี้ได้ ปกติเบิร์ดจะใช้ห้องน้ำนี้คนเดียว ส่วนพ่อและแม่ของเบิร์ดจะใช้ห้องน้ำของชั้นสอง นางฟ้าเบลสำรวจไปทั่วห้องน้ำ บรรยากาศคงไม่เหมือนห้องน้ำบนสวรรค์เท่าใดนัก สีหน้าเธอดูแปลกใจและงุนงง แต่กระนั้นเธอก็เริ่มถอดเสื้อออก มือทั้งสองของเธอไขว้ลงจับชายเสื้อแล้วดึงขึ้นอย่างไม่เร่งรีบ เนินอกนางฟ้าขนาดย่อมๆก็โผล่ออกมาอวดสายตามนุษย์โลกอย่างเบิร์ด แสงไฟจากเพดานห้องน้ำสาดส่องลงมากระทบยอดอกของเธอเสริมให้ดูโดดเด่นยิ่งขึ้น เขาจ้องมองนางฟ้าตัวน้อยที่เหลือชุดเครื่องแบบเพียงครึ่งท่อนอย่างไม่เขินอาย "เอาเสื้อผ้าไว้ตรงไหนดีคะพี่เบิร์ด" เสียงใสๆของนางฟ้าเบลยิ่งปลุกอารมณ์ใคร่ของเบิร์ดให้เพิ่มมากขึ้น ท่อนเสียวของเขาสั่นไหวและเริ่มขยายตัวอย่างสงบภายในกางเกงของเขา เบิร์ดรับเสื้อของนางฟ้าเบลมาแขวนไว้กับราวข้างกำแพงโดยไม่เสียเวลาละสายตาไปมองมัน เบิร์ดจ้องมองเรือนร่างนางฟ้าตัวน้อยถอดถุงเท้าเป็นชิ้นต่อไปราวกับเสือจ้องมองลูกกวางไร้เดียงสาที่เดินเข้ามาให้เชือดถึงที่ ฝ่ายนางฟ้าเบลผู้ไร้เดียงสาหลังจากส่งถุงเท้าทั้งสองข้างของเธอให้เบิร์ดแล้ว เธอก็ลงมือรูดกระโปรงและกางเกงในของเธอลงพร้อมๆกัน นางฟ้าเบลเปลื้องผ้าแบบไม่ให้เบิร์ดได้ทันตั้งตัว ในที่สุดหลังจากส่งกระโปรงและกางเกงในของเธอให้เบิร์ดแล้ว นางฟ้าเบลก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าต่อหน้าเด็กหนุ่มที่เธอเพิ่งรู้จักไม่ถึงชั่วโมง เบิร์ดเพ่งมองเนินสวรรค์ที่เขาเฝ้ารอมานาน มันโหนกนูนออกมารับแสงจากเพดานเห็นเป็นเงา ติ่งเสียวนางฟ้าโผล่แทรกร่องกลางหว่างขาออกมาเห็นเป็นติ่งเนื้อชิ้นเล็กๆ ไม่มีขนสักเสื้อขึ้นมาปกคลุมเนินสวาทให้รำคาญใจ เมื่อเก็บรายละเอียดจุดสำคัญของเธอเสร็จแล้ว เบิร์ดก็เริ่มส่ายสายตามองรูปร่างของนางฟ้าเบลแบบองค์รวม ผิวพรรณของเธอขาวเป็นสีเดียวกันตลอดทั้งตัวแสดงให้เห็นว่าแสงแดดได้ตกกระทบร่างกายเธอทุกส่วนอย่างเท่าเทียมกัน เธอคงนุ่งลมห่มฟ้าอยู่บนสวรรค์เป็นประจำแน่ๆ...เบิร์ดพึมพำในใจ หุ่นของเธอเพรียวบางราวกับนางแบบ ส่วนสูงของเธอไม่น่าจะเกิน 140 เซนฯ ผมที่ยาวลงมาจนต่ำกว่าทรวงอกขาวๆของเธอนั้นดำสนิทเมื่อกระทบกับแสงไฟแล้วยิ่งส่งประกายงดงาม จะมีซักกี่คนกันที่จะได้มีโอกาสจ้องมองเด็กสาววัย 12 เปลือยกายต่อหน้าต่อตาให้ดูฟรีๆ โอ...ขออย่าให้เธอเจอรองเท้าเร็วๆเลย...เบิร์ดเริ่มออกลายคิดไม่ซื่อกับนางฟ้าเบล "พี่เบิร์ด...พี่เบิร์ด!" เบิร์ดตกใจได้สติกลับมาจากเสียงตะโกนของนางฟ้าเบล "เป็นอะไรไปคะ หนูเรียกพี่ตั้งนานก็ไม่ตอบ" เบิร์ดละสายตาขึ้นมามองหน้านางฟ้าเบลหลังจากที่เคลิบเคลิ้มกับเรือนร่างของนางฟ้าที่เขาไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน "อ๋อ...พอดีพี่คิดอะไรเพลินๆอยู่น่ะ" เบิร์ดตอบอย่างไม่อายปาก "แล้วพี่เบิร์ดจะไม่อาบน้ำเหรอคะ...เมื่อไหร่จะถอดเสื้อผ้าซักทีเล่า!" นางฟ้าผู้ไร้เดียงสาเดินตรงปรี่เข้ามาหาเบิร์ด "มานี่...ให้เบลช่วยถอดนะคะ" พูดจบนางฟ้าเบลก็จับชายเสื้อยืดของเบิร์ดดึงขึ้น เขายิ้มอย่างราชาที่จู่ๆนางฟ้าตัวน้อยก็อาสาปรนนิบัติเขา เบิร์ดต้องนั่งยองๆเพื่อให้เธอถอดได้สะดวก ณ ระดับนี้สายตาของเขาก็อยู่ระดับเดียวกับเนินสวาทนางฟ้าพอดีและห่างจากมันไม่ถึงคืบ เบิร์ดถึงกับตาค้างกับภาพที่เห็น ติ่งเสียวที่เมื่อครู่เห็นเพียงชิ้นเล็กๆ บัดนี้รายละเอียดของมันชัดเจนขึ้น กลิ่นร่องเสียวของเธอโชยมาปะทะจมูกเขา เบิร์ดสูดหายใจรับกลิ่นสาวของนางฟ้าอย่างเต็มปอด เบิร์ดแกล้งดึงแขนตัวเองเอาไว้ไม่ให้นางฟ้าเบลถอดเสื้ออกจากแขนของเขาได้สะดวกเพื่อให้เขามีเวลาจ้องมองเนินเสียวของนางฟ้าเบลได้นานๆ ฝ่ายนางฟ้าตัวน้อยเมื่อรู้ว่าเบิร์ดแกล้งไม่ให้เธอถอดได้สะดวก เธอกลับสนุกกับการยื้อยุดฉุดกระชากเสื้อของเบิร์ดอย่างมันมือ ร่องเสียวของเธอเปิด-ปิดตามจังหวะการก้าวขา ยิ่งกระตุ้นกามตันหาให้กับมนุษย์อย่างเบิร์ดมากขึ้น ในที่สุดเบิร์ดยอมแกล้งแพ้ปล่อยให้นางฟ้าเบลถอดเสื้อของเขาออกจนได้ นางฟ้าตัวน้อยหัวเราะอย่างมีชัยที่ถอดเสื้อของเบิร์ดออกได้ คราวนี้เธอเป็นฝ่ายเอาไปแขวนกับราวเอง เบิร์ดไม่พลาดโอกาสที่จะมองบั้นท้ายกลมเกลี้ยงขาวนวลของนางฟ้าเบล "ลุกขึ้นเร็ว...พี่เบิร์ด" นางฟ้าแสนสวยหันมาออกคำสั่งเบิร์ดราวกับเขาเป็นน้องชายเธอ เบิร์ดยืนขึ้นยกมือทำท่ายอมแพ้นางฟ้าเบล มุขนี้เรียกรอยยิ้มของเธอได้ไม่น้อยเลยทีเดียว บัดนี้ท่อนเสียวของเบิร์ดกำลังตุงได้ที่และรอการปลดปล่อย เบิร์ดยิ่งรู้สึกตื่นเต้นขึ้นทุกขณะ เขาคาดเดาไม่ออกเลยว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรเมื่อเห็นท่อนเนื้อของเขา มือนางฟ้าน้อยๆตรงเข้าจับตะขอกางเกงของเบิร์ดปลดออกอย่างง่ายดาย ซิบกางเกงถูกรูดลงมาจนสุด พอกางเกงของเบิร์ดตกถึงพื้นนางฟ้าเบลก็ได้พบกับความแตกต่างของร่างกายที่เบิร์ดมีแต่เธอไม่มี ท่อนเสียวของเบิร์ดโป่งดันกางเกงในของเขาออกมาเป็นลำ ท่อนเสียวของเด็กหนุ่มวัย 15 อย่างเขาเมื่อได้รับการกระตุ้นอย่างเต็มที่ขนาดของมันก็พอๆกับของผู้ใหญ่เลยทีเดียว แต่ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่แค่ไหน นางฟ้าเบลก็ไม่เคยได้เห็นของลับของฝ่ายชายมาก่อนในชีวิต เพราะเธออยู่ร่วมกับพี่ๆของเธอเพียง 3 คนซึ่งเป็นหญิงล้วน "เอาอะไรมาใส่ไว้ในนี่อ่ะ...พี่เบิร์ด..." นางฟ้าเบลยังคงไม่เข้าความแตกต่างของชายกับหญิงอยู่ดี เบิร์ดได้แต่ยิ้มไม่ว่าอะไรปล่อยให้นางฟ้าเบลค้นพบความจริงด้วยตัวเอง นางฟ้าแสนซื่อค่อยๆดึงกางเกงในเบิร์ดลงช้าๆราวกลับกลัวสิ่งที่เบิร์ดช่อนเอาไว้ในกางเกงมันจะหล่นลงมา แต่แทนที่จะเป็นเช่นนั้น หลังจากเธอรูดกางเกงในของเบิร์ดลงมาจนถึงข้อเท้ามันกลับตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางหว่างขาของเบิร์ดไม่มีทีท่าว่าจะหลุดออกจากร่องเพศของเขา เปิดโอกาสให้นางฟ้าผู้ไร้เดียงสาพิจารณามันอย่างเต็มตา ท่อนเสียวของเบิร์ดยาว 6 นิ้วกว่าๆ ส่วนปลายของมันยึดติดแน่นกับหว่างขาของเบิร์ด อีกทั้งยังมีเส้นขนมากมายรายล้อมรอบบริเวณนั้น นอกจากนี้ใต้ท่อนเสียวของเบิร์ดยังมีถุงประหลาดๆห้อยต่องแต่งอยู่ด้วย ส่วนหัวของท่อนเสียวของเบิร์ดพุ่งชี้มาที่ใบหน้าของนางฟ้าเบลและผงกหัวขึ้นลงไม่ยอมหยุด เบิร์ดปล่อยให้นางฟ้าตัวน้อยเป็นฝ่ายจ้องมองของลับของเขาบ้าง เขาอมยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเห็นนางฟ้าเบลตะลึงกับสิ่งที่เธอได้พบจนพูดไม่ออก ความรู้สึกที่ถูกจ้องมองท่อนเสียวจากฝ่ายหญิงที่ไม่รู้ประสีประสากระตุ้นอารมณ์เพศของเขาให้ลุกโชนราวกับไฟที่ไม่มีวันดับ "น้องเบล...น้องเบล!" เบิร์ดเป็นฝ่ายเรียกเบลให้ตื่นจากภวังค์บ้าง "เป็นไง..." เบิร์ดยิ้มกับสีหน้าที่ยังไม่หายสงสัยของนางฟ้าเบล "...ยังไม่เคยเห็นของผู้ชายเหรอ" เบิร์ดถามทั้งๆที่รู้จากท่าทีของเธอแล้ว "อ้าว...ไม่ได้มีเหมือนกันหรอกเหรอคะ" นางฟ้าตัวน้อยเอ่ยถามตาแป๋วเหมือนคุยเรื่องทั่วๆไป "ไม่เหมือนกันสิ...ไม่งั้นเค้าจะแบ่งชายกับหญิงกันยังไงล่ะ" สีหน้านางฟ้าเบลเริ่มคลายความสงสัย "แหะๆๆ...นั่นสินะคะ" เธอหัวเราะกลบเกลื่อนความไร้เดียงสาของตน ว่าแล้วก็เดินตรงไปยังอ่างปูนเก็บน้ำที่รองน้ำไว้ใช้อาบ "น้ำเย็นจัง...พี่เบิร์ด" นางฟ้าเบลพูดขณะที่เบิร์ดหันหลังไปแขวนกางเกงและกางเกงในของเขา [ตูม!] เสียงนางฟ้าเบลกระโจนลงอ่างน้ำ กว่าที่เบิร์ดจะหันไปมอง นางฟ้าเบลก็ลอยคอโผล่พ้นน้ำมามองหน้าเขาแล้ว "เอ่อ...คือ..." เบิร์ดทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อ "มีอะไรคะพี่เบิร์ด...เร็วๆสิคะ มาอาบน้ำกัน" เสียงนางฟ้าเบลเรียกเขาดูสดใสยิ่งนัก แต่เบิร์ดก็ตั้งสติได้ "คือ...ที่นี่ไม่ได้อาบน้ำแบบนั้นนะน้องเบล" เบิร์ดอธิบาย "น้ำในนั้นพี่เอาไว้ตักอาบเฉยๆ" นางฟ้าเบลทำตาโต "อ้าว...เหรอคะ" ว่าแล้วก็ยกตัวเองขึ้นจากน้ำมานั่งบนขอบอ่างปูน "แล้วอาบยังไงอ่ะคะ" ขอบอ่างปูนที่แคบและแข็งทำให้นางฟ้าเบลต้องถ่างขาเพื่อการทรงตัวบนนั้นให้อยู่ ร่องเพศของนางฟ้าเบลจำต้องแยกออกอย่างช่วยไม่ได้ เบิร์ดเกือบลืมตอบนางฟ้าเบลเพราะมัวแต่มองหอยปากอ้าอยู่ "ก็...เอ่อ ก็ใช้ขันอันนี้ตักน้ำมารดตัว...แบบนี้" เบิร์ดสาธิตวิธีการรดตัว เขาตักน้ำในอ่างมาขันหนึ่งแล้วค่อยๆบรรจงรดลงไปกลางแผ่นหลังของนางฟ้าเบล น้ำบางส่วนไหลกลับลงอ่างส่วนหนึ่งไหลลงพื้น แต่เบิร์ดมัวแต่สนใจกับน้ำส่วนที่ไหลไปตามเรือนร่างขาวๆของนางฟ้าเบลซึ่งเอาแต่หัวเราะคิกคักกับวิธีอาบน้ำที่เธอไม่ถนัดซะมากกว่า ร่างกายที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำของนางฟ้าเบลยั่วยวนจิตใจของเบิร์ดยิ่งนัก "งั้น...พี่อาบน้ำให้น้องเบลดีกว่านะ" นางฟ้าแสนซื่อพยักหน้าตอบรับ เบิร์ดสอดมือเข้าใต้รักแร้นางฟ้าตัวน้อย นางฟ้าเบลถูกยกตัวลอยจนกระทั่งลงมาหยุดยืนบนพื้น เบิร์ดแทบอดทนรอไม่ไหวกับสิ่งที่เขาคิดจะทำต่อจากนี้... ========== ### ตอนที่ 3 อาบเสียว ### "บรึ๋ยยยย~~~หนาว~~~" นางฟ้าเบลทำเสียงทะเล้นขณะที่ปล่อยให้เบิร์ดตักน้ำมารดตัวเธอ หลังจากผ่านไป 3 ขัน ร่างกายของนางฟ้าเบลก็ชุ่มไปด้วยน้ำทั้งตัว เบิร์ดคว้าสบู่มาถูจนเป็นฟอง "อะไรคะนั่น" นางฟ้าเบลเอ่ยถาม "นี่เหรอ...อ๋อ สบู่ไง เอาไว้ถูตัวจะได้หอมๆ ที่บนสวรรค์ไม่มีสบู่เหรอ" เบิร์ดถามกลับไปบ้าง นางฟ้าเบลได้แต่ส่ายหัว เบิร์ดสูดลมหายใจเข้าจนลึกเพื่อคลายความตื่นเต้นพลางจ้องมองร่างกายของนางฟ้าของเขาอีกครั้งก่อนจะลงมือถูแขนของนางฟ้าตัวน้อยด้วยฟองสบู่ในมือของเขา ณ ตอนนี้ทั้งคู่ยืนหันหน้าเข้าหากัน มือซ้ายของเบิร์ดจับมือขวาของนางฟ้าเบลยื่นออกมาด้านหน้า ส่วนมือขวาข้างที่ถนัด เขาให้โอกาสมันเป็นฝ่ายได้ถูเรือนร่างของนางฟ้าเบลเป็นอันดับแรก มือขวาที่ชุ่มไปด้วยสบู่ของเบิร์ดวางลงกึ่งกลางแขนขวาของนางฟ้าเบลแล้วถูไล่สบู๋ในมือกระจายไปทั่วแขนของเธอ ไล่จากมือไปถึงหัวไหล่และจากไหล่กลับไปที่มืออย่างแผ่วเบาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตั้งแต่เกิดมาเบิร์ดยังไม่เคยอาบน้ำให้ใครมาก่อน การได้สัมผัสเรือนร่างอันอ่อนนุ่มและบอบบางของนางฟ้าเบลในสถานการณ์เช่นนี้ทำเอาจิตใจของเบิร์ดเตลิดเปิดเปิง เขาทำเช่นเดียวกันนี้กับแขนซ้ายของนางฟ้าเบลโดยให้มือซ้ายได้เป็นฝ่ายรับประสบการณ์บ้าง หลังจากเสร็จธุระกับแขนทั้งสองข้างของนางฟ้าผู้ไร้เดียงสาแล้ว เบิร์ดก็เดินอ้อมไปด้านหลังของเธอ นางฟ้าเบลที่ไม่รู้ประสีประสายกแขนที่เต็มไปด้วยสบู่ของเธอขึ้นมาดม "อื๊ม~~~หอมดีนะคะ พี่~~~" พูดยังไม่ทันจบประโยคเสียงนางฟ้าเบลก็เงียบหายไป เพราะเธอมัวแต่มองมือทั้งสองของเบิร์ดที่จู่ๆก็ลอดใต้แขนเธอเข้ามาตะปบจับหน้าอกที่เพิ่งแตกหน่อของเธอ ตอนนี้เบิร์ดแทบไม่สามารถควบคุมสติของตัวเองได้เลย มือของเขาผลัดกันนวดเฟ้นไปทั่วลำตัวรับสัมผัสของผิวพรรณอันอ่อนนุ่มของนางฟ้าตัวน้อยโดยเน้นที่หน้าอกเป็นหลัก สัมผัสของฝ่ามือเบิร์ดที่เลื่อนผ่านหัวนมสีน้ำตาลอ่อนของเธอไปมาสร้างอารมณ์ใคร่ครั้งแรกในชีวิต 12 ปีบนสวรรค์ นางฟ้าเบลเริ่มออกอาการบิดไปมารับกับจังหวะการนวดของเบิร์ด นางฟ้าผู้ไร้เดียงสาเธอยังไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้คืออะไร เธอได้แต่นึกไปว่านี่คือขั้นตอนหนึ่งในการอาบน้ำของมนุษย์โลก เธอพยายามเก็บความรู้สึกประหลาดนี้เอาไว้ในใจ ฝ่ายเบิร์ดเมื่อเห็นนางฟ้าตัวน้อยเริ่มออกอาการก็ยิ่งได้ใจ เขาดึงตัวนางฟ้าเบลเข้ามากอด จนแผ่นหลังของนางฟ้าแสนซื่อประกบติดกับหน้าอกของเขา ความอบอุ่นในกายของนางฟ้าเบลแผ่ซ่านมาถึงตัวเบิร์ดจนเขาไม่รู้สึกถึงบรรยากาศที่หนาวเย็นรอบตัว ความรู้สึกที่สุดวิเศษนี้เบิร์ดเองก็อยากแบ่งปันให้นางฟ้าตัวน้อยของเขารับรู้เช่นเดียวกัน แม้เบิร์ดจะไม่มีประสบการณ์กับผู้หญิงมาก่อน แต่เขาก็เรียนเพศศึกษามามากพอที่จะรู้ว่าควรจะทำยังไงในสถานการณ์เช่นนี้ มือของเบิร์ดเลื่อนต่ำลงสู่จุดสำคัญที่สุดของนางฟ้าเบล นิ้วกลางของเขากรีดผ่านร่องเสียวจากบนลงล่างสร้างกระแสความเสียวระลอกใหญ่ไหลไปทั่วร่างกายเธอ นางฟ้าเบลถึงกับเข่าอ่อน ยังดีที่เบิร์ดแข็งแรงพอ เขาพยุงเธอขึ้นมารับความเสียวที่เขาบรรจงมอบให้โดยไม่ปล่อยให้นางฟ้าเบลหยุดพัก นิ้วกลางที่กดทาบแทรกตัวผ่ากลีบเสียวนางฟ้าจนแยกออกจากกัน ติ่งเสียวที่ไร้เครื่องป้องกันเมื่อถูกสัมผัสโดยตรงก็ทำเอาเจ้าของถึงกับครวญคราง "พี่~~~เบิร์ด อา~~~ส์" เสียงครางของนางฟ้าเบลยิ่งทำสถานการณ์แย่ยิ่งขึ้น ในใจเธอตอนนี้อิจฉามนุษย์โลกยิ่งนัก หากบนสวรรค์อาบน้ำกันแบบนี้ทุกวันเธอคงมีความสุขไม่น้อย เบิร์ดที่ตอนนี้กอดรัดประกบหลังของเธออยู่ เขาก้มลงไซร้ซอกคอนางฟ้าเบลอย่างลืมตัว ต่างฝ่ายต่างแลกความรู้สึกเสียวครั้งแรกในชีวิตให้แก่กันและกัน แต่แล้วขณะที่ทั้งคู่กำลังเพลิดเพลินอยู่นั่นเอง... "โอ้ย!....พี่เบิร์ด แสบค่ะ...แสบ" นางฟ้าเบลพยายามปัดมือของเบิร์ดออกจากร่องเสียวเธอ เบิร์ดได้สติกลับคืนมา เขาคงถูร่องเสียวเธอแรงเกินไปน้ำสบู่เลยไหลเข้าไปโดนเนื้อเยื่ออ่อนๆในร่องเสียวของเธอ ยิ่งนางฟ้าเบลไม่เคยอาบโดยใช้สบู่มาก่อนคงยิ่งแสบมากกว่าปกติเป็นแน่ เบิร์ดรีบตักน้ำในอ่างออกมาล้างร่องเสียวนางฟ้าเบลเป็นการเร่งด่วน สีหน้าแหยๆของนางฟ้าเบลทำเอาเบิร์ดใจไม่ดี เขากลัวว่าเธอจะไม่ยอมให้เขาอาบน้ำให้เธออีก กลัวว่านางฟ้าเบลจะไม่อาบน้ำพร้อมกับเขาอีก แต่ที่สำคัญที่สุดเขากลัวว่านางฟ้าเบลจะเกลียดเขาและไม่อยู่กับเขาอีกต่อไป "เป็นอะไรรึเปล่า น้องเบล" เบิร์ดไต่ถามอาการของนางฟ้าเบลอย่างเป็นห่วงเป็นใย "ไม่เป็นไรค่ะ.." นางฟ้าเบลฝืนยิ้มตอบนัยน์ตาแดงกล่ำของเธอฟ้องเบิร์ดว่าทำนางฟ้าตัวน้อยเจ็บแค่ไหน เบิร์ดตักน้ำในอ่างมาล้างสบู่ที่เหลือบนตัวนางฟ้าเบลจนหมด เบิร์ดแทบหมดอารมณ์ทันทีที่รู้ว่าทำนางฟ้าตัวน้อยเจ็บ เขารู้สึกตัวขึ้นมาทันทีว่ากำลังทำสิ่งผิดอยู่ เบิร์ดเป็นมนุษย์โลกส่วนนางฟ้าเบลเป็นนางฟ้าบนสวรรค์ หากเรื่องที่เขาทำกับนางฟ้าเบลรู้ไปถึงบนสวรรค์เบิร์ดคงตกนรกไม่ได้ผุดได้เกิดแน่ๆ เขาควรยุติความคิดที่จะเสพเสียวกับนางฟ้าเบลซะเพื่อจะไม่ให้เกิดปัญหาในภายหลัง "เอ่อ...พี่อาบน้ำให้เบลเสร็จแล้วนะ เบลรอพี่ก่อนแล้วกัน" เบิร์ดหันหลังไปตักน้ำอาบโดยเร็ว เขาไม่กล้าหันไปมองนางฟ้าเบลอีกด้วยกลัวว่าจะอดใจตัวเองไว้ไม่อยู่ ฝ่ายนางฟ้าเบลก็เห็นท่าทีที่ไม่สบายใจของเบิร์ดเช่นเดียวกัน ยิ่งเธอเห็นเบิร์ดหันหลังกลับไปอาบน้ำอยู่ห่างๆเธอ นางฟ้าเบลกลับรู้สึกว่าเป็นความผิดของตนเองที่ทนเจ็บไม่ได้ "พี่เบิร์ด...พี่เบิร์ดคะ" นางฟ้าเบลเดินตรงเข้าหาพยายามมองหน้าเบิร์ด "โกรธเบลเหรอ" คำถามนางฟ้าเบลหยุดอาการจ้วงอาบของเบิร์ด เสียงน้ำตกกระทบพื้นเงียบไป เบิร์ดจำต้องหันมาตอบเบล สายตาของทั้งคู่ประสานกันอย่างช่วยไม่ได้ "ทำไมพี่จะต้องโกรธเบลด้วยล่ะครับ พี่เบิร์ดทำน้องเบลเจ็บ น้องเบลสิควรจะโกรธพี่" แล้วเบิร์ดก็เผลอเหลือบลงไปมองเรื่อนร่างของนางฟ้าเบลอีกจนได้ "เบลไม่โกรธพี่เบิร์ดหรอกค่ะ" เบิร์ดยังคงนิ่งเฉยเพราะไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกลำบากใจของเขาให้นางฟ้าเบลเข้าใจได้อย่างไร "งั้น...ถ้าพี่เบิร์ดไม่โกรธเบล...ให้เบลอาบน้ำให้พี่เบิร์ดนะคะ...นะ" นางฟ้าเบลทำเสียงออดอ้อนเบิร์ดเหมือนลูกออดอ้อนขอให้พ่อซื้อของเล่นให้ "เอ่อ..." คือเสียงเดียวที่เบิร์ดเปล่งออกมาได้ นางฟ้าเบลตีความว่าเบิร์ดตอบรับเธอ สีหน้าของเบลเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มอีกครั้ง ชวนให้สติของเบิร์ดที่เพิ่งควบคุมได้ กลับแตกกระเจิงอีกครั้ง นางฟ้าเบลตรงรี่เข้าไปคว้าสบู่มาถูจนเป็นฟอง ก่อนที่เบิร์ดจะทันได้ห้ามปรามเธอ นางฟ้าเบลก็คว้าแขนขวาของเบิร์ดไปถูเล่นแล้ว ฝ่ามือนางฟ้าอันแผ่วบางอ่อนนุ่มลูบไล้ไปตามท่อนแขนกำยำของเบิร์ดกระตุ้นความรู้สึกทางเพศที่เก็บกดเอาไว้ได้เพียงชั่วครู่ให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ท่อนเสียวของเบิร์ดแข็งโด่ขึ้นแทนความรู้สึกในใจของเบิร์ด "เบลเค้าสมัครใจช่วยเราเอง...คงไม่เป็นอะไรมากหรอกมั๊ง" เบิร์ดคิดในใจให้ตัวเองรู้สึกผิดน้อยลง พลางชื่นชมเรือนร่างของเบลไปพร้อมกับการอาบน้ำให้ชายคนแรกของเธอ "อีกข้างค่ะ" นางฟ้าเบลพูดหลังจากถูแขนขวาของเบิร์ดเสร็จซึ่งเบิร์ดก็ยื่นแขนซ้ายให้เธอแต่โดยดี เบิร์ดสังเกตเห็นนางฟ้าเบลเหลือบมองท่อนเสียวของเขาบ่อยๆ สีหน้าเธอเดาไม่ถูกจริงๆว่าคิดอย่างไรกับมัน "สงสัยอะไรรึเปล่า...น้องเบล" เบิร์ดเอ่ยถาม นางฟ้าเบลเงยหน้าขึ้นมองเบิร์ด "อันนี้เรียกว่าอะไรคะ" เบิร์ดถึงกับสะอึกที่จู่ๆนางฟ้าเบลก็ถามคำถามแบบนี้ขึ้นมาตรงๆ เบิร์ดอ้ำอึ้งอยู่พักใหญ่ ในที่สุดเขาก็เลือกชื่อที่อยากให้เบลเรียกได้ในที่สุด "เอ่อ...เรียกว่า ควย จ๊ะ" เบิร์ดออกเสียง "ควย" อย่างชัดเจนกะไม่ให้เธอถามซ้ำสอง "ควยเหรอคะ...ชื่อเรียกยากจังเลย" นางฟ้าเบลบ่นเล็กบ่นน้อย "แล้วทำไมจู่ๆควยของพี่เบิร์ดถึงเดี๋ยวเล็กเดี๋ยวใหญ่ล่ะคะ" นางฟ้าเบลพูดเน้นคำว่า"ควย"แบบว่ากลัวพูดผิด เสียงเธอพูดทำเอาอารมณ์เงี่ยนของเบิร์ดพุ่งสูงขึ้นอีก "ก็..." เบิร์ดทำสายตาเลิกลั่กพยายามหาคำอธิบาย "มันคงดีใจที่ได้เจอน้องเบลมั๊งจ๊ะ" เบิร์ดให้เหตุผลที่ค่อนข้างใกล้ความจริงทีเดียว "มันมีชิวิตด้วยเหรอคะ" นางฟ้าเบลตะลึงกับความมหัศจรรย์ของ"ควย"มนุษย์ เบิร์ดได้แต่หัวเราะเบาๆกับความคิดไร้เดียงสาของเธอ นางฟ้าเบลยังคงมอง"ควย"เป็นระยะๆควบคู่ไปกับการถูตัวให้เบิร์ด จนกระทั่งเหลือพื้นที่ส่วนสุดท้ายที่ต้องถู "แล้ว...ควยของพี่เบิร์ดเนี่ยะ...ต้องอาบยังไงคะ" นางฟ้าเบลถามความเห็นของเบิร์ด "ทำอย่างนี้สิจ๊ะ" เบิร์ดทำท่า"อาบควย"ให้นางฟ้าเบลดู เขาฟอกสบู่จนเต็มมือทั้งสองข้างแล้วบรรจงจับที่ฐานท่อนเสียวแล้วรูดไปจนสุดลำสลับซ้ายขวา3รอบ นางฟ้าเบลยิ้ม เธอนึกว่าจะมีอะไรที่ยุ่งยากกว่านี้ซะอีก เบิร์ดปล่อยมือของตนเปลี่ยนให้นางฟ้าเบลได้ลองบ้าง ใจของเบิร์ดตอนนี้เต้นแรงจนแทบระเบิด ท่อนเสียวที่เด็กอายุต่ำกว่า 18 ปีไม่ควรได้เห็น ณ ตอนนี้กำลังจะถูกเด็กวัย 12 ปีจับต่างของเล่นแล้ว นางฟ้าเบลไม่ปล่อยให้เบิร์ดเตรียมใจได้นานนัก มือน้อยๆตรงเข้าจับท่อนเสียวของเบิร์ดแทบทันทีที่เบิร์ดสาธิตเสร็จ นางฟ้าคนเก่ง"อาบควย"ตามที่เบิร์ดสาธิตได้ไม่มีผิดเพี้ยน จะแตกต่างก็ตรงความรู้สึกที่ถูกคนอื่นจับของสงวนแทนที่จะเป็นตนเองเท่านั้น แม้จะไม่ใช่วิธีการชักว่าวที่ถูกต้องนักแต่ความเสียวที่เบิร์ดได้รับกลับมากยิ่งกว่าที่เขาเคยช่วยตัวเองไม่ว่าครั้งไหนๆ เลือดในกายของเบิร์ดสูบฉีดแรงขึ้นและพร้อมใจกันไปรวมตรงกลางหว่างขาของเบิร์ด ที่ซึ่งนางฟ้าตัวน้อยกำลังปรนนิบัติขจัดความใคร่ให้ด้วยความเต็มใจ แต่ยังไม่ทันที่เบิร์ดจะสำเร็จความปรารถนานางฟ้าเบลก็ตักน้ำมารดท่อนเสียวล้างสบู่ซะแล้ว "เบลทำอะไรผิดหรือเปล่าคะ...พี่เบิร์ด" นางฟ้าเบลเห็นสีหน้าที่ดูผิดหวังของเบิร์ดก็รีบถามทันที "อ๋อ..." เบิร์ดได้สติ "คือ...พี่เบิร์ดว่ามันยังไม่ค่อยสะอาดนะ" ตัณหาเข้าครอบงำจิตใจเบิร์ดอีกครั้ง เขาอยากบรรลุความใคร่ที่ยังไม่สำเร็จนี้ให้จงได้ "อืม...แล้วทำไงถึงจะสะอาดล่ะคะ" เบลทำท่าจะหยิบสบู่มาถูอีกรอบ เบิร์ดคว้ามือเธอไว้ "ไม่ต้องใช้สบู่แล้วล่ะเบล" เบิร์ดเลื่อนมือของนางฟ้าเบลให้มากุมที่ฐานจรวดของเขา "คราวนี้ทำอย่างนี้นะ" เบิร์ดจับมือของเบลเลื่อนขึ้นลงช้าๆ หัวควยเบิร์ดที่ถลกปลิ้นเข้าๆออกๆถูกนางฟ้าเบลจ้องตาไม่กระพริบ "มนุษย์โลกนี่อาบน้ำกันแปลกจริงๆ" นางฟ้าเบลได้แต่คิดในใจ เมื่อเห็นว่านางฟ้าเบลจับจังหวะได้แล้ว เบิร์ดก็ปล่อยมือของเขาออกปล่อยให้เธอปฏิบัติภารกิจต่อด้วยตัวเอง ความเสียวที่ได้รับยิ่งทวีคูณขึ้นอีกจนเบิร์ดได้แต่ครางเบาๆ "พี่เบิร์ด...เป็นอะไรไป" นางฟ้าเบลถามไปชักท่อนเสียวไป "ป...เปล่าจ๊ะ เก่งมากเลยเบล...อา... ทำอย่างนี้เรื่อยๆอย่าเพิ่งหยุดนะ" มือของเบิร์ดที่ว่างอยู่ลูบไล้ไปตามตัวของนางฟ้าเบลเร้าอารมณ์ใคร่ให้เพิ่มขึ้นไม่รู้สิ้น นางฟ้าเบลยิ้มแฉ่งด้วยความดีใจที่ได้รับคำชมและการสนองตอบเช่นนี้ ยิ่งได้เห็นสีหน้าที่ดูมีความสุขเหลือเกินของเบิร์ดยิ่งทำให้นางฟ้าเบลภูมิใจในตัวเองมากขึ้น และแล้วเวลาที่เบิร์ดรอคอยก็เข้ามาถึง อสุจิจำนวนนับไม่ถ้วนวิ่งกรูกันไปหาแสงสว่างที่อยู่ตรงหน้า "อา~~~~~~" กระสุนชุดแรกพุ่งออกจากปากกระบอกตรงเข้าปะทะสันจมูกของนางฟ้าเบล กว่าจะรู้ตัวหน้าของนางฟ้าผู้ไร้เดียงสาก็เต็มไปด้วยคราบความเงี่ยนที่เบิร์ดสั่งสมมาเป็นเวลานานแล้ว "อุ๊ย! อะไรคะเนี่ยะ...พี่เบิร์ด" นางฟ้าเบลตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ทว่ายังมีอีกหลายระลอกที่ยังค้างลำกล้องอยู่ "อย่าเพิ่งหยุดสิเบล...อา~~~~" เบิร์ดเริ่มออกคำสั่งกับเธอ ช่วงเวลานี้หนทางเดียวที่จะหยุดได้คือต้องชักให้หมดแม็ก นางฟ้าเบลยอมเชื่อฟังเบิร์ดแต่โดยดี เธอกลัวว่าเบิร์ดจะโกรธเธอ ไม่สนใจเธออีก นางฟ้าผู้ไร้เดียงสาจำต้องบำบัดความใคร่ให้เบิร์ดต่อไป เธอพยายามเอียงหน้าหนีกระสุนของเบิร์ดทำให้น้ำเงี่ยนชุดหลังๆพุ่งไปกระทบหน้าอกน้อยๆของเธอแทน เบิร์ดหมดแรงทรุดตัวลงนั่งบนพื้นห้องน้ำทันทีที่ความใคร่ทั้งหมดได้รับการปลดปล่อย "พี่เบิร์ด...พี่เบิร์ดเป็นอะไรไป" เสียงนางฟ้าเบลเรียกเขาให้หันขึ้นไปมอง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีกลับคืนมา สิ่งที่เบิร์ดเห็นอยู่ตรงหน้าก็คิดร่างกายเปลือยเปล่าของนางฟ้าเบลที่เปรอะไปด้วยคราบน้ำเงี่ยนผลงานของเขาเอง เธอไม่ได้สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเลย แต่กลับหันมาสนใจเบิร์ดซึ่งนั่งพักเหนื่อยแทน มันยิ่งตอกย้ำความผิดที่เขาได้ทำลงไปมากขึ้น "พี่เบิร์ด..." นางฟ้าเบลเขย่าตัวเรียกสติเบิร์ด "เอ่อ...เปล่าจ๊ะ พี่ไม่เป็นอะไรหรอก" เบิร์ดตอบ "แล้วทำไม..." "คือ...พี่มีความสุขมากจนเหนื่อยน่ะ มนุษย์ทุกคนก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ" เบิร์ดสรรหาคำอธิบายได้อย่างไม่ยากเย็นนัก นางฟ้าเบลได้ฟังก็สบายใจขึ้น เธอยิ้มอย่างภูมิใจที่ได้ทำให้เบิร์ดมีความสุขได้ขนาดนั้น "แล้ว...นี่น้ำอะไรคะเนี่ยะ" นางฟ้าเบลหันความสนใจมาหาน้ำเหนียวๆที่เปรอะไปทั่วตัวของเธอแทน "เอ่อ...น้ำนี่เหรอ..." คราวนี้เบิร์ดต้องใช้เวลาคิดมากหน่อย "เค้าเรียกน้ำเงี่ยนจ้ะ" เบิร์ดเลือกคำแสบๆให้นางฟ้าเบลเรียกอีกแล้ว "น้ำเงียบ?" นางฟ้าผู้ไร้เดียงสาพยายามออกเสียง "น้ำเงี่ยนจ้ะ...เอ่อ เวลาที่มนุษย์มีความสุขมากๆก็จะมีน้ำเงี่ยนออกมานี่แหละ" นางฟ้าเบลยิ้มรับคำอธิบาย ตาของทั้งคู่มองไปบนร่างกายของนางฟ้าเบล "พี่เบิร์ดคงมีความสุขมากทีเดียว" นางฟ้าเบลคิดในใจ น้ำเงี่ยนระลอกหลังไหลลงมาจนเกือบจะถึงเนินเสียวของนางฟ้าตัวน้อย ตอนนี้สติของเบิร์ดกลับมาจนเขาไม่มีอารมณ์จะทำอะไร ในที่สุดเขาระลึกขึ้นได้ว่าได้พลาดท่าเสียทีปีศาจที่อยู่ในใจของเขาอีกครั้งแล้ว คราวนี้เขาเพิ่งปล่อยให้นางฟ้าสำเร็จความใคร่ให้แก่ตน นี่เขาจะต้องตกนรกอีกกี่ชาตินะ...ถึงจะใช้หนี้กรรมนี้หมด เบิร์ดคิดในใจพลางตักน้ำมาล้างคราบน้ำเงี่ยนออกจากตัวนางฟ้าเบลเพื่อชดเชยความผิด ในใจเบิร์ดว้าวุ่นและสับสนแต่กระนั้นก็พยายามไม่แสดงสีหน้าออกมาให้นางฟ้าเบลสงสัย ทั้งคู่เก็บเสื้อผ้าออกจากห้องน้ำกลับเข้าไปในห้องนอนของเบิร์ด... ========== ### ตอนที่ 4 ไม่อยากเสียชาติเกิด ### ห้องนอนของเบิร์ดไม่คับแคบจนเกินไปสำหรับคนสองคน นางฟ้าเบลเดินนำเข้ามาก่อนเบิร์ดเดนไล่หลังมาแล้วล๊อกประตูห้องเป็นที่เรียบร้อย นางฟ้าเบลยืนมองรอบๆห้องระหว่างที่เบิร์ดกำลังหาผ้าเช็ดตัวให้เธออยู่ รูปโปสเตอร์นักบอลและดาราติดเต็มฝาผนังห้องด้านหนึ่ง ด้านที่ติดกับประตูนั้นมีตู้เสื้อผ้าและโต๊ะสำหรับอ่านหนังสือ ถัดมาคือตู้หนังสือตู้ใหญ่ที่ส่วนใหญ่ใช้เก็บหนังสือการ์ตูนมากกว่าหนังสือเรียน ผนังด้านที่ติดกับหัวเตียงเป็นผนังโล่งๆ ไม่มีอะไรประดับ ส่วนผนังฝั่งตรงข้ามประตูเป็นหน้าต่างบานเกล็ดบานใหญ่อากาศถ่ายเทสะดวก สายลมเย็นๆในยามค่ำคืนจากภายนอกห้องพัดเข้ามาปะทะร่างกายเปลือยเปล่าของนางฟ้าเบล เธอยืนตัวสั่นสะท้านได้ไม่นานเบิร์ดก็หาผ้าเช็ดตัวมาคลุมเธอไว้จากด้านหลัง "มา...พี่เบิร์ดเช็ดตัวให้ น้องเบลจะได้หายหนาว" เบิร์ดพูดพลางเช็ดตัวนางฟ้าเจ้าเสน่ห์อย่างแผ่วเบาราวกับกลัวผิวของเธอจะหลุดลอกออกไป สัมผัสของผ้าขนหนูที่เสียดสีกับตัวเธออย่างอ่อนโยนทำเอานางฟ้าเบลเสียวสะท้าน "หนาวเหรอ?" เบิร์ดถาม "เปล่าค่ะ...ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร" นางฟ้าเบลตอบแค่นั้น เบิร์ดเก็บความสงสัยไว้แล้วเช็ดตัวนางฟ้าตัวน้อยต่อไป เขาพยายามเช็ดตัวเธอจากด้านหลังเพื่อจะได้ไม่พลาดท่าทำเวรทำกรรมกับเธออีก "รู้สึกเหมือนตอนที่พี่เบิร์ดอาบน้ำให้เบลเมื่อกี้เลย" นางฟ้าเบลเริ่มพูดต่อขณะที่เบิร์ดเช็ดผมให้เธออยู่ น้ำเสียงน่าเอ็นดูของนางฟ้าเบลชวนให้เบิร์ดเสียความตั้งใจ "งั้น...คงเรียกว่าเสียวล่ะมั๊ง" เบิร์ดสรุปอาการราวกับตนเองเป็นหมอ "เสียวเหรอคะ?" "ใช่จ้ะ...มันจะรู้สึกเหมือนจักกะจี้แต่ก็ไม่ใช่ จะหนาวก็ไม่หนาวจะร้อนก็ไม่ร้อน บางทีก็ขนลุกไปทั้งตัว..." เบิร์ดเริ่มอธิบายคำจำกัดความ "อ๋อ...ใช่ค่ะ ใช่ๆ เบลรู้สึกแบบนี้จริงๆด้วย" นางฟ้าเบลทำหน้าทึ่งที่เบิร์ดรู้อาการของเธอพลางหันหลังมามองเบิร์ด "พี่เบิร์ดทำให้เบลเสียวอีกสิคะ...สนุกดี เบลชอบ" นางฟ้าผู้ไร้เดียงสาไม่รู้เลยว่าเธอกำลังเรียกร้องให้เบิร์ดทำอะไร เสียงของเธอปลุกเราอารมณ์ของเบิร์ดที่เพิ่งหดหายไปให้กลับมาอีกครั้ง ท่อนเสียวเบิร์ดดันผ้าเช็ดตัวที่คาดเอวเขาไว้โป่งออกมา แม้ความตั้งใจของเบิร์ดจะมากแค่ไหนก็ไม่อาจต้านทานตัณหาในตัวได้ เบิร์ดหยุดการเช็ดผมให้นางฟ้าสุดที่รักพาเธอมานั่งข้างเตียงโดยเบิร์ดนั่งอยู่หลังเธอ หน้าอกเบิร์ดสัมผัสแผ่นหลังของนางฟ้าเบล มือของเบิร์ดทำตามคำขอของนางฟ้าตัวน้อยราวกับต้องมนต์ นิ้วมือเด็กหนุ่มไล่กรีดจากหัวไหล่ไปตามท่อนแขนนางฟ้า และจากเอวไล่ขึ้นไปที่เนินอกนิ่มๆของเธอ แล้วก็หยุดวนอยู่บริเวณนั้น นางฟ้าเบลหัวเราะคิกคักกับสัมผัสของมือของเบิร์ด "สนุกมั๊ยน้องเบล" เธอพยักหน้าตอบรับ เบิร์ดก้มหน้าลงไซร้ซอกคอนางฟ้าเบลสลับกับแก้มนิ่มๆซ้ายทีขวาที นางฟ้าเบลกำหัวเข่าเบิร์ดพลางบิดตัวไปมาด้วยความเสียว เบิร์ดไม่รอช้าจับขาของนางฟ้าเบลยกขึ้นคร่อมขาให้นางฟ้าเบลนั่งบนตักของเขา เด็กหนุ่มเลื่อนมือลงแหวกกลีบเสียวของนางฟ้าผู้ไร้เดียงสาดู ภาพที่เขาเห็นต่อหน้าต่อตาก็คือกลีบกุหลาบที่เปื้อนน้ำค้างยามเช้า เมื่อกระทบกับแสงไฟในห้องยิ่งส่องประกายระยิบระยับงดงามเกินคำบรรยาย เบิร์ดเกือบทำน้ำลายหกใส่หัวนางฟ้าตัวน้อย เขาบรรจงเลื่อนมือที่ยังเหลืออีกข้างลงสัมผัสหยาดน้ำใสๆบริเวณนั้นยกขึ้นช้าๆ เมือกลื่นๆเหนียวๆติดนิ้วของเบิร์ดขึ้นมาด้วย ความลื่นของมันเชื้อเชิญเบิร์ดราวกับน้ำหวานของดอกไม้ที่ส่งกลิ่นยั่วยวนเหล่าแมลงทั้งหลาย มือของเบิร์ดเลื่อนกลับไปประจำที่ นิ้วชี้กรีดร่องเสียวจากบนลงล่างผ่านจุดกระสันนางฟ้าเข้าอย่างจัง นางฟ้าเบลสะดุ้งจนขากระตุกที่จู่ๆความเสียวก็เพิ่มขึ้นเมื่อเบิร์ดสัมผัสส่วนนั้นของเธอ "เสียวจังค่ะ...พี่เบิร์ด" นางฟ้าตัวน้อยครางเบาๆใส่หูเขาเป็นเชิงขอร้องให้เขาสัมผัสมันอีก น้ำเสียงนั้นทำหัวใจของเบิร์ดหวั่นไหว เขาต้องการจะมอบสิ่งที่นางฟ้าผู้ไร้เดียงสาขอด้วยความเต็มใจ นิ้วของเบิร์ดตอบรับคำขอถอยขึ้นถอยลงถูติ่งเสียวเธอไม่หยุด นิ้วเด็กหนุ่มเริ่มถลำล้ำเส้นเข้าเขตสงวนของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ข้อนิ้วแรกวิ่งเข้าวิ่งออกปากร่องเสียวช้าๆ "เจ็บมั๊ย...น้องเบล" เบิร์ดถามด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าจะทำให้เธอเจ็บอีก "ม...ไม่ค่ะ เสียวดี พี่เบิร์ดอย่าเพิ่งหยุดนะ" นางฟ้าเบลที่กำลังเคลิ้มได้ที่ต้องรีบตอบเพราะกลัวเบิร์ดจะหยุด "พี่เบิร์ดขา..." นางฟ้าเบลลืมตาขึ้นเรียกชื่อเบิร์ด "แล้วของผู้หญิงที่พี่เบิร์ดจับอยู่เนี่ยะ...เรียกว่าอะไรเหรอคะ?" นางฟ้าเบลนึกขึ้นได้ก็รีบถามขณะที่เบิร์ดเพิ่มความยาวของนิ้วที่วิ่งเข้าออกถึงข้อนิ้วที่สองแล้ว เบิร์ดหอมแก้มซ้ายนางฟ้าเบลหนึ่งทีก่อนจะตอบ "เรียกว่า หี จ้ะ" นางฟ้าเบลหลับตาลงพยายามจำคำศัพท์ที่เบิร์ดสอนทั้งหมดพร้อมไปกับรับความเสียวที่ทวีมากขึ้น "พี่เบิร์ด...เบลเสียว... เสียวที่หีจังเลย" นางฟ้าเบลอธิบายความรู้สึกของตนอย่างไม่อาย ร่องเสียวเธอขมิบต้อนรับการมาเยือนของเบิร์ดอย่างเป็นมิตร น้ำเสียวนางฟ้าชะโลมนิ้วของเบิร์ดจนเปียกชุ่ม ขณะนี้เบิร์ดไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการทำให้นางฟ้าตัวน้อยของเขาพึงพอใจกับความรู้สึกที่ได้รับให้มากที่สุด เขาพิถีพิถันบรรจงสอนให้นางฟ้าเบลรู้ถึงความเสียวที่มนุษย์ทุกคนรู้สึกกัน ในที่สุดนางฟ้าเบลเริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวเธออีกครั้ง บางสิ่งกำลังจะออกมาจากตัวเธอ "พี่เบิร์ด...อา~~~ เบลเป็นอะไรไม่รู้ เหมือนจะปวดฉี่...อา~~~" เบิร์ดได้ฟังก็เข้าใจในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร นางฟ้าเบลดิ้นทุรนทุรายในอ้อมกอดของเบิร์ด เธอกลัวว่าจะทำเตียงของเบิร์ดเปียกฉี่ของเธอซะหมด เธอเรียกชื่อเบิร์ดซ้ำแล้วซ้ำอีกแต่เบิร์ดก็ตอบสนองเธอแค่การเร่งซอยนิ้วเข้าออกรูสวรรค์ของเธอให้ถี่ยิ่งขึ้น ร่องเพศนางฟ้าเบลเลิกตอดสิ่งแปลกปลอม เธอเกร็งร่องเสียวพยายามจะหนีบนิ้วของเบิร์ดไว้รวมทั้งกลั้นไม่ให้ฉี่เธอราดด้วย แต่มันก็ได้แต่ช่วยเร่งให้เธอถึงจุดสิ้นสุดของความใคร่ให้เร็วยิ่งขึ้น "พี่เบิร์ด~~~~~" เสียงนางฟ้าแสนซื่อเรียกชื่อเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เบิร์ดจะส่งเธอกลับบ้านเกิด น้ำเสียวจำนวนมากพรั่งพรูออกจากรูสวาทเธอราวกับเขื่อนแตก มันพุ่งออกมาไกลจนเกือบถึงประตูห้องซึ่งห่างออกไปราว 2 เมตร บริเวณขอบเตียงที่ทั้งคู่นั่งอยู่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง น้ำเสียวนางฟ้าไหลอาบบริเวณนั้นจนชื้นแฉะ นางฟ้าเบลหน้าแดงกล่ำไม่รู้ว่าเพราะผลจากการขึ้นสวรรค์ครั้งแรกของเธอหรือเพราะอายที่เธอฉี่รดที่นอนของเบิร์ดกันแน่ นางฟ้าตัวน้อยนอนเหนื่อยหอบหลับตาพริ้มรับประสบการณ์เสียวครั้งแรกของเธอ ช่างเป็นความรู้สึกที่พิเศษสำหรับนางฟ้าอย่างเธอจริงๆ เธอเริ่มรู้สึกอิจฉามนุษย์มากขึ้น เป็นประสบการณ์ครั้งแรกของเบิร์ดเช่นกันที่ได้มีโอกาสมอบความรู้สึกพิเศษนี้ให้แก่เด็กผู้หญิง เบิร์ดหอมแก้มนางฟ้าตัวน้อยอีกครั้งก่อนจะกระซิบข้างหูเธอ "น้องเบล...น่ารักที่สุดเลย" นางฟ้าเบลยิ้มรับคำชมของเบิร์ดก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอทำอะไรลงไป เธอทำน้ำเสียวแตกรดเตียงของเบิร์ดจนแฉะไปหมด "แต่เบลทำเตียงพี่เบิร์ดเลอะนะคะ" นางฟ้าเบลพูดในเชิงยอมรับความผิดของตน เสียงของเธอยังคงเหนื่อยหอบกับความเสียวครั้งแรกของเธออยู่เลย เบิร์ดได้ฟังกลับไม่รู้สึกโกรธเธอเลยซักนิด "ไม่เป็นไร...เดี๋ยวมันก็แห้งเอง ช่างเหอะ" เบิร์ดถอนนิ้วออกจากร่องเสียวของนางฟ้าเบลแล้วอุ้มเธอยกขึ้นไปนอนบนเตียง ผ้าเช็ดตัวของเบิร์ดหลุดมากองกับพื้น ทั้งคู่เปลือยกายล่อนจ้อนเหมือนตอนที่อยู่ในห้องน้ำร่วมกัน ต่างคนต่างจ้องมองเครื่องเพศของอีกฝ่ายตาเป็นมัน เบิร์ดค่อยๆคลานเข้าหานางฟ้าตัวน้อยช้าๆ ทำให้นางฟ้าเบลต้องถ่างขาออกเพื่อให้เขาแทรกเข้ามาหาเธอได้ จนกระทั่งทั้งตัวของเบิร์ดอยู่บนตัวของนางฟ้าเบลเป็นที่เรียบร้อย ทั้งคู่ประสานสายตากัน แววตาไร้เดียงสาของนางฟ้าเบลยั่วยวนใจเขาเหลือเกิน ในใจของเบิร์ดตอนนี้หากไม่ได้เย็ดนางฟ้าตัวน้อยคนนี้ก็คงเสียชาติเกิดเต็มที "พี่เบิร์ดจะทำอะไรคะ?" นางฟ้าเบลเอ่ยถาม เธอยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองแม้วินาทีสุดท้าย "พี่จะทำให้เบลเสียวหียิ่งกว่านี้อีก...เอามั๊ย" นางฟ้าเบลยิ้มร่าพยักหน้าตอบรับทันที ... ========== ### ตอนที่ 5 แบ่งปันความสุข ### เบิร์ดอุ้มนางฟ้าเบลไปวางบนหัวเตียง การพิชิตความเสียวครั้งแรกของเธอทำให้นางฟ้าเบลรู้สึกดีกับมนุษย์โลกโดยเฉพาะกับเบิร์ดมากยิ่งขึ้น เธอนอนนิ่งปล่อยให้เบิร์ดจัดท่าทางของเธออย่างว่าง่ายราวกับหมอนข้าง เบิร์ดเอาหมอนหนุนหลังของนางฟ้าเบลให้นอนเอนตัว 135 องศา(180 คือนอน ...90 คือนั่งตัวตรง) ขาของเธอถูกจับแยกออก มือทั้งสองวางข้างลำตัว สายตาของนางฟ้าผู้ไร้เดียงสาจ้องทุกอากับกิริยาของเบิร์ดพยายามจดจำเหตุการณ์ทั้งหมดเอาไว้ ร่องเสียวเธออ้าออกน้ำเสียวที่คั่งค้างส่งกลิ่นยวนยั่วเบิร์ด เด็กหนุ่มคลานเข้าหาหมอนข้างใบใหม่ของเขา ท่อนเสียวตั้งตระหง่านชี้ไปยังตำแหน่งที่มันต้องการจะไป จนกระทั่งกองทัพของเบิร์ดได้เคลื่อนพลมารอที่ปากประตูเมืองสวรรค์ของนางฟ้าเบลเรียบร้อยแล้ว ตาของทั้งคู่จ้องกันห่างไม่ถึงคืบ ขาของเบิร์ดสอดใต้ขานางฟ้าในท่าพร้อมจะเผด็จศึก ท่อนเสียวเบิร์ดจ่อรออยู่ที่ทางเข้าราวกับท่อนซุงใหญ่ที่พร้อมจะกระแทกประตูเมืองให้พังทลายในทีเดียว แต่เบิร์ดไม่ต้องการให้นางฟ้าสุดสวาทของเข้าต้องเจ็บปวดกับครั้งแรกของทั้งคู่ "ถ้าน้องเบลเจ็บจนทนไม่ไหวให้รีบบอกพี่เบิร์ดนะ" น้ำเสียงของเบิร์ดเต็มไปด้วยความห่วงใยชวนให้นางฟ้าเบลพยักหน้าตอบรับอย่างเต็มใจ เบิร์ดดันดุ้นเนื้อของเขาเข้าร่องเสียวที่เยิ้มไปด้วยน้ำเสียวนางฟ้าอย่างกล้าๆกลัวๆ ส่วนหัวของมันเข้าพิชิตร่องเสียวนางฟ้าเบลได้อย่างไม่ยากเย็นนักแม้จะเป็นครั้งแรกของทั้งคู่ ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยที่อวัยวะเพศของตนสัมผัสได้ ทำให้ทั้งคนทั้งนางฟ้าต่างเสียวซ่านไปตามๆกัน รูสวาทตอดรับการมาเยือนของท่อนเสียวที่ดูเหมือนยิ่งเข้าไปได้ลึกเท่าไหร่ก็จะขยายตัวใหญ่ขึ้นเท่านั้น เมื่อเห็นว่าลำเสียวของเขาเข้าถูกประตูแล้ว เบิร์ดก็ละสายตามาดูสีหน้าของนางฟ้าเบล เธอหลับตาพริ้มกัดริมฝีปากบางๆของเธอเบาๆเป็นระยะๆ ท่าทางเธอคงจะเสียวไม่น้อยทีเดียว ยิ่งเห็นก็ยิ่งเกิดตัณหา เบิร์ดเอาหน้าซุกต้นคอนางฟ้าตัวน้อยสูดดมความหอมหลังอาบน้ำของเธอพร้อมๆกับลูบคลำร่างกายนางฟ้าเบลอย่างสนุกมือ นางฟ้าผู้ไร้เดียงสาเมื่อโดนจู่โจมเช่นนี้ก็ได้แต่เสียวซ่านจนขนลุกไปทั้งตัวขมิบร่องเสียวตอดเบิร์ดจนแน่น "พี่เบิร์ด...เบลเสียว~~~" นางฟ้าเบลครางครวญบรรยายความรู้สึกของเธอด้วยคำศัพท์ที่เบิร์ดสอนให้ "พี่เบิร์ดก็เสียวเหมือนกัน...อา~~~" เบิร์ดสารภาพความจริงแก่นางฟ้าเบลเช่นกัน สัมผัสของร่องเสียวที่ตอดรัดท่อนเนื้อของเขามันสุดยอดเกินบรรยาย เบิร์ดแทบไม่อยากกลับไปชักว่าวอีกเลยเมื่อได้ร่วมรักครั้งแรกกับนางฟ้าเบลเช่นนี้ "อ...พี่เบิร์ดก็เสียวเหรอคะ?" นางฟ้าเบลเอ่ยถามด้วยความสงสัย อวัยวะเพศที่แตกต่างชวนให้เธอสงสัยว่าเบิร์ดจะเสียวแบบที่เธอรู้สึกได้ยังไง "เสียวสิจ๊ะ...เสียวมากเลยด้วย...อา" นางฟ้าเบลยิ้มอย่างมีความสุข "งั้น...เรามาเสียวด้วยกันนะคะพี่เบิร์ด" เบิร์ดได้ยินก็ยิ่งได้ใจดันท่อนเสียวของเขารุกล้ำเข้าไปมากขึ้นจนกระทั่งกระทบกับปราการป้องกันพรหมจรรย์ของนางฟ้าแสนซื่อ ความรู้สึกเจ็บแปล๊บวิ่งเข้ามาทันทีเมื่อดุ้นเสียวของเบิร์ดทะลวงความบริสุทธิ์ของนางฟ้าเบลจนขาดสะบั้น นางฟ้าเบลเจ็บจนอยากจะร้องให้ลั่นบ้านแต่ก็นึกถึงตอนที่เธออาบน้ำกับเบิร์ดได้ นางฟ้าเบลไม่อยากให้เบิร์ดหมดสนุก หากเธอร้องบ่นว่าเจ็บอีกเบิร์ดคงไม่กล้าแตะต้องตัวเธออีกแน่ และถ้าเป็นอย่างนั้นชีวิตเธอบนโลกมนุษย์คงไม่มีความสุขเท่าไหร่ นางฟ้าเบลกัดฟันทนกับความเจ็บปวดที่แทรกผ่านความเสียวเข้ามา เธอกำผ้าปูที่นอนบิดไปมาเพื่อทุเลาความเจ็บปวดแต่ก็ช่วยไม่ได้มากนัก น้ำตาเธอเริ่มเอ่อล้นเบ้าตากลมๆของเธอ พร้อมๆกับเลือดที่เริ่มไหลออกมาจากร่องเสียว เบิร์ดกำลังสนุกกับการไซร้ซอกคอหมอนข้างใบโปรดของเขา ขณะเงยหน้าขึ้นเพื่อจะเปลี่ยนไปไซร้อีกข้าง ในที่สุดเขาก็เห็นน้ำตาของเธอ "น้องเบล...เป็นอะไรรึเปล่า?" หัวใจของเบิร์ดตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม < นี่เราทำน้องเบลเจ็บอีกแล้วหรือนี่?> "เปล่าค่ะ...เปล่า คือเบลเสียวน่ะค่ะ...เสียวจนน้ำตาไหลเลย แหะๆๆ" นางฟ้าเบลพยายามหาข้อแก้ต่างเพื่อไม่ให้เบิร์ดกังวล เบิร์ดมองหน้าเธออย่างสงสัย นางฟ้าเบลเห็นเบิร์ดกำลังจะก้มลงไปมองที่เกิดเหตุซึ่งตอนนี้เลือดของเธอซึมออกมาจนแดงฉาน เธอรีบคว้าคอของเบิร์ดมากอดเอาไว้ไม่ให้เบิร์ดเห็นสภาพของเธอ "พี่เบิร์ดอย่าเพิ่งหยุดสิคะ...ทำต่อนะๆๆ" นางฟ้าเบลทำเสียงอ้อนได้น่ารักจนเบิร์ดเลิกกังวล "ไม่เจ็บนะน้องเบล" เบิร์ดถามอีกทีเพื่อความแน่ใจและก็ได้คำตอบด้วยการส่ายหน้าของนางฟ้าเบล เบิร์ดจึงลงมือไซร้ซอกคออีกข้างไปพร้อมๆกันดันท่อนซุงให้จมลึกลงไปอีกระยะหนึ่งจนแน่ใจว่าอยู่ในตำแหน่งที่พร้อมจะซอยบั้นควยแล้ว เบิร์ดเงยหน้าขึ้นมองนางฟ้าเบลดูอาการของเธอ นางฟ้าตัวน้อยก็ลืมตาขึ้นมองเบิร์ดเมื่อเห็นเขาหยุดซุกไซร้เธอเช่นกัน เด็กหนุ่มเริ่มซอยดุ้นเนื้อของเขาเข้าออกเป็นระยะสั้นๆช้าๆ พร้อมไปกับสังเกตปฏิกิริยาของนางฟ้าตัวน้อยไปด้วย นางฟ้าเบลทันทีที่ถูกซอยเธอก็ขมิบร่องเสียวสู้ทันที ขาของเธอสั่นพั่บๆ ตาของเธอจ้องมองเบิร์ดแต่กัดฟันข่มความเจ็บปวดและความเสียวเอาไว้จนแน่น แต่ก็ไม่วายปล่อยเสียงเล็ดลอดออกมาจากลำคอ เป็นเสียงอือๆที่ก้ำกึ่งระหว่างเสียวกับแสบชักนำให้เบิร์ดกระทำชำเรานางฟ้าตัวน้อยเพื่อปลดปล่อยความใคร่ที่สั่งสมมานานออกไปซักที บั้นควยซอยเข้าซอยออกครั้งแล้วครั้งเล่าพาคู่สวาททะยานขึ้นสู่จุดสิ้นสุดแห่งกลกามนี้ เบิร์ดเป็นฝ่ายเริ่มรู้สึกก่อนเพราะได้รับการกระตุ้นมานานแล้ว ความรู้สึกของน้ำเสียวที่กำลังทะลักออกมาจากบั้นควยกระตุ้นให้เบิร์ดเร่งซอยท่อนเสียวให้เร็วยิ่งขึ้น นางฟ้าเบลที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เมื่อโดนท่อนควยของชายที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานซอยจนถี่ยิบเช่นนั้นก็จำเป็นต้องร้องครางออกมาอย่างลืมตัว "อ๊า~~~~ย พี่เบิร์ด เบล...เบลเสียววววว" นางฟ้าเบลยกก้นขึ้นรับการกระแทกของเบิร์ดอย่างไม่รู้ตัว เบิร์ดพยายามอดกลั้นไม่อยากให้น้ำเสียวทะลักออกมาเร็วเกินไป ความรู้สึกของท่อนเสียวที่ฝังตัวอยู่ในช่องเพศของนางฟ้าชวนให้เขาเคลิบเคลิ้มจนไม่อยากจะให้เกมกามนี้สิ้นสุด แต่หลังจากพยายามข่มอั้นน้ำเงี่ยนที่เอ่อล้นขึ้นมาเรื่อยๆจนสุดจะทน เบิร์ดก็จำเป็นต้องปลดปล่อยมันออกมา น้ำเสียวระลอกใหญ่ไหลทะลักจากฝ่ายชายย้ายเข้าสู่เรือนร่างของฝ่ายหญิง ก้นนางฟ้าเบลกระตุกด้วยความตกใจที่จู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีน้ำอุ่นๆพุ่งกระทบท้องน้อยของเธอ แต่เมื่อก้มลงมองก็ไม่เห็นอะไรนอกจากท่อนเสียวของเบิร์ดที่ยังไม่ยอมหยุดทะลวงหีของเธอสักที นางฟ้าเบลขึ้นสวรรค์ตามพี่เบิร์ดของเธอไป ร่างกายของเธอร้อนวูบวาบและหนาวยะเยือกไปพร้อมๆกัน ก้นเธอสั่นพั่บๆเพราะความเสียวที่ยิ่งใหญ่กว่าครั้งที่ผ่านมาพุ่งพล่านไปทั่วตัวเธอ กระทั่งความรู้สึกสุดวิเศษนั้นผ่านพ้นไป นางฟ้าเบลนอนหลับตาพริ้มหายใจหอบแฮ่กราวกับเพิ่งวิ่งแข่งเสร็จ ฝ่ายเบิร์ดหลังจากกระแทกท่อนเสียวส่งท้ายใส่ร่องเสียวนางฟ้าเบลแล้ว เขาก็ล้มตัวลงนอนข้างนางฟ้าเบลนั้นเอง ปากที่ยังพอมีแรงอยู่ก็หอมแก้มนางฟ้าคนดีของเขาเป็นรางวัล "น้องเบลคนเก่งของพี่..." คำชมของเบิร์ดทำเอานางฟ้าเบลยิ้มไม่หุบแม้เลือดของเธอยังคงซึมออกมาพร้อมกับน้ำเสียวของทั้งคู่ นางฟ้าเบลยื่นปากของเธอประกบแก้มของเบิร์ดเลียนแบบการหอมแก้มของเขา นาฬิกาในห้องบอกเวลากว่า 5 ทุ่งครึ่งแล้ว เบิร์ดเห็นควรได้เวลานอนซักที เขาลุกขึ้นเลื่อนมือไปคว้าผ้าห่มเพื่อจะห่มร่างกายอันเปลือยเปล่าของทั้ง 2 คนเอาไว้ แต่แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นหยดเลือดของนางฟ้าเบลตรงต่ำแหน่งที่เกิดการสู้รบกันนั่นเอง "น้องเบล นี่..." เบิร์ดตกใจจนแทบช๊อค เลือดนางฟ้าเบลไหลออกขนาดนี้ไม่ต้องบอกเลยว่าเธอต้องทนทรมานแค่ไหนขณะที่เขากำลังหาความสุขบนเรือนร่างของเธออยู่ ความรู้สึกผิดแว๊บเข้ามาในสมองของเบิร์ดอีกครั้ง "ทำไมน้องเบลไม่บอกพี่ล่ะ..." เบิร์ดถามด้วยความเป็นห่วงสุดชีวิต แต่นางฟ้าเบลกลับเข้าใจว่าเบิร์ดโกรธเธอที่เธอไม่ยอมพูดความจริง นางฟ้าเบลเจ็บปวดกับความผิดที่ตัวเองก่อขึ้น หยดน้ำตาใสๆที่อุตส่าห์อดกลั้นไว้ตลอดเกมกามก็ไหลพรั่งพรูออกมาอย่างยั้งไม่อยู่ นางฟ้าเบลจ้องหน้าเบิร์ดทั้งๆที่น้ำตาไหลราวกับเด็กที่กลัวผู้ใหญ่ทำโทษเวลาทำผิด เธอไม่ตอบอะไรได้แต่นั่งสะอื้นไห้อยู่อย่างนั้น เขารีบดึงตัวเธอเข้ามากอดเอาไว้พยายามปลอบเธอให้หยุดร้อง "โอ๋ๆ...ไม่เอาน่าน้องเบล ไม่ร้องนะ แผลแค่นี้เดี๋ยวเดียวก็หายเจ็บแล้ว" เบิร์ดยังคงไม่รู้สาเหตุที่เธอร้องไห้อยู่ดี "เบล...เบลแค่อยาก ฮือๆ อยากให้พี่เบิร์ดมีความสุข ฮือๆ..." เบิร์ดเกลียดตัวเองจับใจที่ปล่อยให้ตันหาครอบงำครั้งแล้วครั้งเล่า คราวนี้แม้แต่ความบริสุทธิ์ของนางฟ้าเขาก็ชิงมาอย่างทารุณ แต่ตอนนี้เขาต้องทำให้เธอหยุดร้องเสียก่อน เสียงร้องไห้ของนางฟ้าตัวน้อยเปรียบเหมือนมีดที่บาดเฉือนหัวใจของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า "น้องเบลคนเก่ง...ไม่ร้องนะครับ ร้องไห้อย่างงี้เดี๋ยวไม่สวยนะ" ไม่ได้ผล...นางฟ้าเบลยังคงร้องไห้ต่อ ความสวยงามคงไม่ใช่สิ่งที่นางฟ้าแสวงหากันซักเท่าไหร่ "เอ่อ...น้องเบล หยุดร้องได้แล้ว ไม่งั้น..." เบิร์ดนึกมุขไม่ทันนิ่งเงียบรีบคิดหาวิธี "ไม่งั้น...พี่ไม่ให้นอนด้วยนะ" น่าประหลาดที่เพียงคำพูดนี้สิ้นสุดลง เสียงร้องไห้ด้วยความเสียใจของนางฟ้าเบลก็ดูเหมือนจะหยุดไปพร้อมๆกัน นางฟ้าเบลเงยหน้ามองเบิร์ดเพื่อดูสีหน้าของเขาว่าเอาจริงแค่ไหน เบิร์ดไม่รอให้เธอได้พูดโต้ตอบเมื่อเห็นว่าการขู่ครั้งนี้ได้ผล "พี่เบิร์ดไม่ชอบคนขี้แยนะครับ หยุดร้องไห้แล้ว" นางฟ้าเบลรีบขยี้ตาหมายจะให้น้ำตาที่ขังอยู่หายไปให้หมดในคราวเดียว เธอยอมถูกทำโทษแบบอื่นดีกว่าจะไม่ได้รับความสนใจจากเบิร์ดอีก ในที่สุดนางฟ้าเบลก็หยุดร้องไห้ได้ แต่เธอก็ยังก้มหน้าแบกรับความผิดของตนอยู่ "เจ็บมากมั๊ยจ๊ะน้องเบล" นางฟ้าตัวน้อยไม่ตอบแต่ใช้ส่ายหัวแทน "ไม่เจ็บจริงๆเหรอ" คราวนี้เธอพยักหน้า "แล้วทำไมต้องร้องไห้ด้วยล่ะ...นี่พี่ทำให้เบลเจ็บอีกแล้วใช่มั๊ย" การส่ายหัวคงไม่พอสำหรับคำตอบนี้ "เบลไม่เจ็บหรอกค่ะ พี่เบิร์ดทำให้เบลมีความสุข เบลก็อยากให้พี่เบิร์ดมีความสุขเหมือนกัน เพื่อความสุขของพี่เบิร์ดแล้ว...เบลทนเจ็บได้ค่ะ..." คำอธิบายของเบลยิ่งทำให้เขาดูเหมือนซาตานเข้าไปทุกที นี่เขาเปลี่ยนนางฟ้าแสนน่ารักให้กลายเป็นเครื่องบำบัดความใคร่ของเขาไปเสียแล้วหรือนี่? เบิร์ดอยากให้นางเบลเข้าใจเรื่องทุกอย่างให้ถูกต้อง แต่เรื่องมันมาถึงขั้นนี้มันถลำลึกเกินกว่าจะแก้ตัวใหม่ได้เสียแล้ว "พี่เบิร์ดมีความสุขมั๊ยคะ?" นางฟ้าเบลเอ่ยถามอย่างมีความหวัง แน่นอนประสบการณ์ครั้งแรกของเขากับนางฟ้าคนดีช่างประทับใจเขายิ่งนัก แต่เมื่อรู้ว่าตนทำความผิดมหันต์เช่นนี้เขาจะมีความสุขไปได้อย่างไร "เอ่อ...มีความสุขจ้ะ...พี่เบิร์ดมีความสุขที่สุดในชีวิตเลย" ในที่สุดเบิร์ดก็เลือกที่จะไม่ทำร้ายจิตใจนางฟ้าคนดีของเขา ขืนตอบว่าไม่มีความสุขมีหวังนางฟ้าตัวน้อยได้ร้องลั่นบ้านอีกแน่นอน นางฟ้าเบลยิ้มแก้มแทบปริเมื่อได้ยินคำตอบ อย่างน้อยความอดทนของเธอก็ไม่เสียเปล่า เธอทำให้เบิร์ดมีความสุขได้แล้ว เบิร์ดดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายอันเปลือยเปล่าของทั้งคู่เอาไว้ ทั้งสองคนนอนกอดกันกลมใต้ผ้าห่มโดยมีนางฟ้าเบลที่อมยิ้มไม่ยอมหุบนอนซบอกของเบิร์ดที่ยังกังวลกับคำตอบตัวเองไม่หาย ไม่ถึง 5 นาทีทั้งคู่ก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้า... ========== ### ตอนที่ 6 เช้าวันใหม่ที่แสนยุ่งเหยิง ### ความประทับใจในค่ำคืนแห่งสวรรค์นั้นช่างซาบซ่านใจของเบิร์ดยิ่งนัก เขาได้แต่คิดว่าตนกำลังฝันไป เป็นความฝันที่ดีที่สุดเท่าที่เบิร์ดเคยได้รับมา เขาไม่อยากลืมตาตื่นเพื่อกลับมาสู่โลกแห่งความจริงเลย แต่เมื่อถึงเวลาที่เขาต้องตื่นเบิร์ดก็รู้สึกตัวขึ้นพร้อมสัมผัสที่ไม่คุ้นมือ มันนิ่มมากแต่ไม่เหมือนกับหมอนที่เขาใช้หนุนนอนเป็นประจำ แถมยังอยู่ต่ำระดับเอวเขา <เราเอาหมอนมาเพิ่มตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า?> เบิร์ดยังไม่ลืมตาตื่นเพราะยังงัวเงียอยู่ เขาเลื่อนมือลูบวนหมอนของเขาอย่างเพลินมือ จากนั้นก็เลื่อนขึ้นสูงเรื่อยๆแต่ก็รู้สึกได้แต่ความนิ่มราวกับความฝันเมื่อคืน < อ้าว...หรือว่าหมอนข้างหว่า ทำไมมันยาวจัง > เบิร์ดยิ่งรู้สึกสับสนขึ้นเมื่อเลื่อนไปสัมผัสกับเส้นผมอันอ่อนนุ่มของใครบางคน ความรู้สึกนั้นปลุกให้เบิร์ดลืมตาสะดุ้งขึ้น เขามองหมอนข้างที่เขากำลังกอดอยู่ก็รู้สึกทั้งตกใจและดีใจปะปนกัน นางฟ้าเบลที่เขานึกว่าฝันถึงนอนร่วมเตียงเดียวกับเขา สัมผัสนิ่มๆที่เบิร์ดจับเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลยนอกจากแก้มก้นและแผ่นหลังนิ่มๆของเธอ นางฟ้าเบลยังคงหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของเบิร์ด ใบหน้าของเธอแม้จะยังหลับอยู่แต่ก็เผยให้เห็นรอยยิ้มเล็กๆราวกับเพิ่งผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งความสุขมา เบิร์ดนึกย้อนถึงความหลังตั้งแต่ช่วงที่เขาพบนางฟ้าเบล และแล้วเบิร์ดก็ต้องยอมรับความจริง เขาไม่ได้ฝันไป เขาได้พบกับนางฟ้าเบลจริงๆ ได้อาบน้ำให้เธอ ได้นอนร่วมเตียงเดียวกันทั้งคืน ที่สำคัญเขาได้ร่วมรักกับนางฟ้าตัวน้อยคนนี้จริงๆ ใบหน้าที่ไร้เดียงสาของนางฟ้าเบลชวนให้เบิร์ดรู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง แม้เธอจะยินยอมเสียพรหมจรรย์ให้เบิร์ดแต่นั่นก็เป็นเพราะเธอไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง จนกระทั่งตัณหาในตัวของเขาผลักดันให้เบิร์ดชักจูงนางฟ้าผู้ไร้เดียงสาให้ตกเป็นทาสของความใคร่ เบิร์เอามือสางผมของนางฟ้าเบลอย่างอ่อนโยน เขาไม่รู้ว่าชะตาชีวิตของเขาจะเป็นเช่นไรต่อไปแต่ตอนนี้เขาต้องรีบลุกจากเตียงไปอาบน้ำเพื่อไปโรงเรียนแล้ว เบิร์ดค่อยๆแกะมือของนางฟ้าเบลที่โอบเอวของเขาออกช้าๆ ไม่อยากรบกวนให้นางฟ้าตัวน้อยต้องตื่น แต่กว่าจะแกะออกได้ก็เล่นเอาเหนื่อย นางฟ้าเบลกอดเอวของเบิร์ดแน่นเหมือนไม่อยากให้เขาทิ้งเธอไป แต่ในที่สุดเบิร์ดก็หลุดออกมาจนได้ เขาลุกขึ้นห่มผ้าให้นางฟ้าคนโปรดแล้วลุกออกไปอาบน้ำ ขณะเดียวกันนางฟ้าเบลที่กำลังหลับอย่างสบาย เธอกำลังฝันถึงเบิร์ดคนดีของเธอ ในฝันนั้นมีแต่นางฟ้าเบลและเบิร์ดอยู่ร่วมกันเพียงลำพัง ทั้งสองคนกำลังอาบน้ำร่วมกันในบ่อน้ำบนสวรรค์ที่นางฟ้าเบลและพี่ๆของเธอใช้อาบกันเป็นประจำ เบิร์ดถูหลังให้เธออย่างอ่อนโยน นอกจากนั้นยังหอมเแก้มนางฟ้าเบลเป็นรางวัลที่เธอเป็นเด็กดีเชื่อฟังคำสั่งของเขาด้วย "ถ้าเบลเป็นเด็กดี พี่เบิร์ดต้องให้รางวัลเบลเยอะๆนะคะ" นางฟ้าเบลหันมาอ้อนพี่เบิร์ดของเธอ "แล้วน้องเบลอยากจะได้อะไรเป็นรางวัลล่ะจ๊ะ" พี่เบิร์ดในฝันของเธอถามด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น "เบลอยากให้พี่เบิร์ดทำให้เบลเสียวอีก เบลอยากเสียวเยอะๆเลย นะคะ...นะ...นะ" นางฟ้าเบลหันหลังไปเกาะไหล่พี่เบิร์ดของเธอพร้อมกับทำสายตาออดอ้อนราวกับว่าหากเธอไม่ได้รางวัลชิ้นนี้เธอจะดิ้นตายให้เขาดูทันที "ได้สิจ๊ะ...พี่เบิร์ดจะทำให้น้องเบลเสียวที่สุดในสวรรค์เลย" ว่าแล้วทั้งคู่ก็กอดกันกลมผลัดกันหอมแก้มจูบปากกันและกันอย่างดูดดื่ม มือของเบิร์ดถูไถร่องเสียวนางฟ้าราวกับจะเอาขี้ไคลของเธอออกจากบริเวณนั้นในคราวเดียว นางฟ้าเบลเสียวจนร้อนวูบวาบไปทั้งตัว "เบลจะเอาน้ำเงียบของพี่เบิร์ดออกให้นะคะ" นางฟ้าตัวน้อยจำคำศัพท์ผิดๆติดไปฝันซะแล้ว "อืม...พี่เบิร์ดว่า เอาควยของพี่ใส่ให้หีของน้องเบลดีกว่านะ" พี่เบิร์ดคนดีของเธอปฏิบัติตามความปรารถนาของเธอแทบจะทุกอย่าง นางฟ้าเบลกอดเบิร์ดแน่นไม่ยอมปล่อยเพื่อรับความเสียวซ่านที่เบิร์ดมอบให้โดยไม่มีปริปากบ่น ความรู้สึกของเบิร์ดที่ลุกหนีเธอไปอาบน้ำไม่แรงพอจะทำให้นางฟ้าเบลตื่นได้ แต่แรงพอที่จะทำให้เธอเปลี่ยนเรื่องที่ฝันไป นอกจากนั้นความรู้สึกผิดหวังในใจลึกๆของเธอทำให้นางฟ้าเบลฝันถึงเรื่องพี่สาวของเธอทั้งสองคน พี่ๆของเธอกำลังช่วยกันต่อสู้กับเจ้าปีศาจร้ายกันอย่างเต็มกำลัง "พี่โบ...พี่บิว" นางฟ้าเบลตะโกนเรียก "อย่าเข้ามาเบล...มันอันตราย รีบหนีไปเร็ว!" นางฟ้าบิวหันมาเตือนน้อง เจ้าปีศาจเห็นโอกาสก็ร่ายคาถาใส่นางฟ้าบิวที่ไม่ทันระวัง นางฟ้าเบลโดนคาถาของมันซัดจนกระเด็นหายไปจากสายตาของน้องสาวทั้งสอง "พี่บิว!" นางฟ้าทั้งสองต่างพร้อมใจกันตะโกนเรียกนางฟ้าบิวอย่างสุดเสียงแต่เปล่าประโยชน์ "แก...ไอ้ปีศาจบ้า!" นางฟ้าโบโมโหพุ่งเข้าใส่ปีศาจร้ายอย่างลืมตัว ทว่าขนาดสองนางฟ้าร่วมมือกันยังเอาชนะมันไม่ได้ ไม่นานนักนางฟ้าโบก็พลาดท่าจนได้ เธอถูกไฟฟ้าที่ปล่อยออกมาจากตัวปีศาจช๊อตจนสลบและร่วงลงสู่พื้นโลกไป "พี่บิว...พี่บิว!" นางฟ้าเบลตะโกนสุดเสียงแต่ก็ไม่เป็นผล ตอนนี้เหลือเธอเผชิญหน้ากับปีศาจร้ายเพียงลำพัง นางฟ้าตัวน้อยสั่นกลัวเธอคิดจะบินหนีเจ้าปีศาจที่ชั่วร้ายตนนี้ แต่ทันทีที่หันหลังเตรียมจะหนีเจ้าปีศาจก็ตระครุบตัวเธอเอาไว้ นางฟ้าเบลตกใจสุดขีดดิ้นรนเพื่อให้พ้นจากอุ้มมือมาร "อย่านะ!...ปล่อย" นางฟ้าผู้ไร้พิษสงพยายามทุบมือของเจ้าปีศาจให้มันปล่อยเธอไป แต่ดูเหมือนไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย มันยังคงรัดเธอแน่นและดูเหมือนจะแน่นขึ้นเรื่อยๆ "อย่าาาาา" นางฟ้าเบลตื่นขึ้นจากฝันร้าย < ฝันไปเหรอเนี่ยะเรา >บรรยากาศในห้องนอนของเบิร์ดช่วยให้เธอระลึกได้ว่ากำลังฝันไป "พี่เบิร์ด...พี่เบิร์ดขา" นางฟ้าตัวน้อยร้องเรียกชื่อเบิร์ดเป็นอันดับแรกเมื่อเห็นสุดที่รักของเธอหายไปจากเตียงที่ทั้งคู่นอนร่วมกัน "พี่เบิร์ด...อูย" ความรู้สึกเจ็บแปล็บที่ร่องเสียวชวนให้นางฟ้าผู้ไร้เดียงสาหวนคิดถึงเรื่องเมื่อคืนอีกครั้ง แม้จะเป็นคืนที่เจ็บปวดแต่ก็เป็นคืนที่เสียวซ่านประทับใจเธอ นางฟ้าเบลได้แต่อมยิ้มพลางร่ายคาถาสมานแผลใส่ร่องเสียวของเธอเอง ร่องเสียวที่เพิ่งถูกทะลวงไปกลับคืนสู่สภาพเดิมราวกับไม่เคยมีอะไรย่างกรายเข้าไปมาก่อน นางฟ้าเบลหันไปที่หน้าต่างห้อง แสงจากดวงอาทิตย์ยามเช้าชักชวนให้เธอลุกขึ้นไปดู นางฟ้าเบลมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นทิวทัศน์ในเช้าวันแรกของเธอบนโลกมนุษย์ ตึกรูปทรงเดียวกับบ้านของเบิร์ดตั้งขนานกับห้องของเบิร์ดเป็นแถวเรียงกันยาวไปจนเธอมองไม่เห็นหัวแถว บางตึกทาสีฟ้า บางตึกทาสีส้ม แต่ส่วนใหญ่จะเป็นสีขาว เสียงนกกระจอกบนขอบหน้าต่างร้องราวกับทักทายนางฟ้าเบล "อรุณสวัสดิ์จ้ะ" นางฟ้าผู้ไร้เดียงสาตอบรับเสียงเรียกของมันด้วยสีหน้าอันเป็นมิตร ขณะที่นางฟ้าเบลกำลังชมธรรมชาติรอบตัวอยู่นั้น เบิร์ดก็อาบน้ำเสร็จและเข้ามาในห้องพอดี เบิร์ดแทบสะกดอารมณ์ไม่อยู่เมื่อเห็นภาพของนางฟ้าเบลที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างในสภาพเปลือยเปล่า แสงอรุณที่สาดส่องเข้ามากระทบส่วนโค้งเว้ายิ่งเสริมให้ความเป็นนางฟ้าของเธอดูโดดเด่นยิ่งขึ้น โดยเฉพาะรอยยิ้มของนางฟ้าคนงามที่ส่งมาให้เขาทันทีที่เธอรู้ว่าเบิร์ดเข้ามา ยิ่งทำให้เบิร์ดรู้สึกว่าตนนั้นโชคดียิ่งนักที่ได้พบเธอ "อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่เบิร์ด" นางฟ้าเบลหันมาทักทายเบิร์ดทันที น้ำเสียงและรอยยิ้มของเธอแทบทำให้หัวใจของเบิร์ดเผลอหยุดเต้น "เอ่อ...จ๊ะๆ อรุณสวัสดิ์จ้ะ" เบิร์ดตอบกลับอย่างเขินๆ เขาไม่เคยทักทายยามเช้ากับเด็กสาวที่ไหนมาก่อน ยิ่งในสภาพเช่นนี้แทบไม่ต้องหวังเลย เบิร์ดกำลังจะหันหลังกลับมาแต่งตัวแต่ก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ "น้องเบลจ๊ะ...เข้ามานั่งข้างในหน่อยเถอะนะ" เบิร์ดเรียกนางฟ้าเบล สภาพเปลือยเปล่าริมหน้าต่างของนางฟ้าผู้ไร้เดียงสา หากใครมาเห็นเข้าคงต้องหาคำอธิบายกันยาว "ทำไมล่ะคะ...เบลคุยกับนกอยู่กำลังสนุกเลย" นางฟ้าเบลตอบอย่างกร่อยๆแต่กระนั้นก็เชื่อฟังเบิร์ดเดินมานั่งขอบเตียงอย่างว่าง่าย "คือ...เดี๋ยวคนข้างนอกมาเห็นเข้า..." เบิร์ดเริ่มจะอธิบายแต่นางฟ้าเบลก็รีบแทรกขึ้นมา "คนอื่นๆเค้ามองไม่เห็นเบลหรอกค่ะ" เบิร์ดทำท่านึกขึ้นมาได้เพราะเมื่อคืนแม่ของเขาก็มองไม่เห็นนางฟ้าเบลจริงๆ แต่เบิร์ดก็ยังสงสัยไม่เลิก ตั้งคำถามต่อขณะที่เปลี่ยนชุดนักเรียน "อ้าว...แล้วคุยกับนกรู้เรื่องด้วยเหรอ?" นางฟ้าเบลยิ้ม "รู้เรื่องค่ะ นางฟ้าทุกคนคุยกับสัตว์ได้แทบทุกชนิดนั่นแหละ" เธออธิบายอย่างคล่องแคล่วราวกับเป็นไกด์นำเที่ยวทีเดียว "พี่เบิร์ดจะไปไหนเหรอคะ?" นางฟ้าเบลเป็นฝ่ายถามบ้างเมื่อเห็นชุดนักเรียนของเบิร์ด "ไปโรงเรียนครับ วันนี้วันศุกร์ พี่เบิร์ดต้องเรียนหนังสือ" นางฟ้าเบลพยักหน้าทำเป็นเข้าใจ "อ้าว...ไหนพี่เบิร์ดว่าจะช่วยเบลหารองเท้าไงคะ" เสียงนางฟ้าเบลฟังดูเศร้าๆพาให้เบิร์ดนึกถึงเรื่องที่เขาสัญญาขึ้นมาได้ "อ๋อ...เอ่อ เอาไว้ตอนเย็นได้มั๊ยครับ คือพี่ต้องเรียนให้เสร็จก่อนน่ะ ถึงจะว่าง" เบิร์ดอธิบายให้นางฟ้าเบลฟัง เธอถอนหายใจสั้นๆแล้วก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นรอยยิ้มเล็กๆ "งั้น...ให้เบลไปโรงเรียนกับพี่เบิร์ดด้วยคนนะคะ เบลอยากเห็นโรงเรียน" นางฟ้าเบลขอร้อง คำขอของนางฟ้าตัวน้อยชวนให้เบิร์ดจินตนาการไปถึงภาพที่เขานั่งเรียนโดยมีนางฟ้าเบลยืนเปลือยเปล่าอยู่ข้างๆเขา ในห้องเรียนที่มีแต่นักเรียนชายเต็มห้องไปหมด ว่าแล้วท่อนเสียวของเบิร์ดก็เริ่มสำแดงเดช มันโป่งดันกางเกงออกมาเป็นลำแต่นางฟ้าเบลยังไม่ทันสังเกตเห็น เธอมัวแต่มองใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยจินตนาการของเบิร์ดอยู่ "พี่เบิร์ดคะ...พี่เบิร์ด" นางฟ้าเบลเขย่าตัวเรียกสติเบิร์ด "ตกลงจะให้เบลไปด้วยรึเปล่าอ่ะ" นางฟ้าเบลถามอย่างร้อนรนเมื่อเห็นเบิร์ดเอาแต่ยืนจินตนาการอยู่ เบิร์ดได้สติมองนางฟ้าตัวน้อยอย่างอายๆ เขาไม่รู้ว่าจะทนนั่งเรียนในสภาพที่จินตนาการเอาไว้ได้รึเปล่าแต่ก็พยักหน้าตอบนางฟ้าเบลไป นางฟ้าตัวน้อยดีใจจนออกนอกหน้า คว้าคอของเบิร์ดเขย่งขาขึ้นหอมแก้มเขาแทนคำขอบคุณไปฟอดใหญ่ พอโดนเข้าไปอย่างนี้เบิร์ดแทบหัวใจวายตายตรงนั้นเลยทีเดียว รอยยิ้มของนางฟ้าเบลยิ่งมากเท่าไหร่จิตใจของเบิร์ดก็เปี่ยมไปด้วยความสุขมากเท่านั้น เบิร์ดมองหน้านางฟ้าเบลด้วยความเอ็นดูแล้วก็หันไปหยิบเสื้อยืดในตู้ออกมาตัวหนึ่ง เขาสวมเสื้อยืดให้นางฟ้าเบลเหมือนพี่แต่งตัวให้น้องสาว เสื้อของเขายาวจนเกือบถึงเข่าของนางฟ้าเบลทีเดียว ไหล่เสื้อตกลงมาจนแขนเสื้อคลุมข้อศอกนางฟ้าเบล ช่วงคอที่กว้างกว่าทำให้เบิร์ดต้องคอยขยับเสื้อไม่ให้โป๊ เบิร์ดมองดูสภาพนางฟ้าตัวน้อยอีกครั้ง < ค่อยยังชั่วหน่อย > แม้จะไม่มีใครเห็นแต่ปล่อยให้นางฟ้าเบลเดินตัวเปล่าตลอดทั้งวันจิตใจของเบิร์ดคงอยู่ไม่เป็นสุขแน่ๆ นางฟ้าเบลยิ้มให้เบิร์ดอย่างดีใจ ความอบอุ่นจากเสื้อของเบิร์ดยิ่งทำให้นางฟ้าเบลรักเขามากขึ้น เบิร์ดพานางฟ้าเบลที่สวมเสื้อยืดตัวเดียวเดินลงบันไดไปชั้นล่างเพื่อทานมื้อเช้าที่แม่ของเบิร์ดเตรียมเอาไว้ เมื่อทั้งคู่เดินลงมาถึงชั้นหนึ่งก็เห็นแม่ของเบิร์ดกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่พอดี "มีอะไรกินมั่งแม่" เบิร์ดถามอย่างคุ้นเคยเหมือนทุกที แม่ของเบิร์ดหันมาหาตามเสียงเรียก แต่สีหน้าของเธอจากที่เคยปกติก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าแห่งความสงสัยทันที "เป็นอะไรไป...แม่" เบิร์ดเริ่มใจไม่ดีที่เห็นแม่ของเขาทำสีหน้าเช่นนั้น โดนเฉพาะสายตาของเธอที่ไม่ได้มองเขาแต่มองเลยไปทางนางฟ้าเบลที่อยู่ด้านหลัง "เด็กผู้หญิงคนนั้น ใครน่ะลูก?" ทั้งคนทั้งนางฟ้าต่างตกใจกันไปตามๆกัน "แม่เห็นเหรอ?" เบิร์ดหันหน้าหันหลังทำอะไรไม่ถูก นางฟ้าเบลเองก็เช่นกัน แต่ก่อนที่อะไรๆจะเลวร้ายไปกว่านี้ นางฟ้าเบลก็เริ่มร่ายคาถางึมงำๆในใจแล้วก็ซัดใส่แม่ของเบิร์ดไป [แว่บ!] ทันทีที่แม่ของเบิร์ดโดนคาถาของนางฟ้าตัวน้อยเข้า เธอก็ยืนแข็งทื่อราวกับรูปปั้น "ทำไมแม่ของพี่เบิร์ดเห็นเบลได้ล่ะ...หนูยังไม่เคยร่วมเพศกับใครมาก่อนเลยนี่นา!" นางฟ้าเบลบ่นอย่างหัวเสีย การกระทำและคำพูดของเธอทำให้เบิร์ดเพิ่มเรื่องที่ต้องกังวลเข้าไปอีกหลายเรื่อง เบิร์ดทำท่าสับสนอย่างหนักไม่รู้ว่าจะแก้ไขปัญหาไหนก่อนดี "น้องเบลทำอะไรแม่ของพี่น่ะ?" เบิร์ดเลือกแก้ปัญหาแม่ของเขาก่อน "เบลหยุดการเคลื่อนไหวแม่ของพี่เบิร์ดค่ะ หนูตกใจก็เลยไม่ทันนึกคาถาอื่น" นางฟ้าเบลแก้ตัว เบิร์ดค่อยโล่งอกได้แต่หวังว่านางฟ้าเบลคงมีคาถาที่คืนแม่ของเขาให้อยู่ในสภาพเดิม "เอ่อ...น้องเบลหมายความว่าไงที่พูดเมื่อกี้เนี่ยะ..." เบิร์ดแก้ไขปัญหาของนางฟ้าเบลเป็นอันดีบต่อมา เขาไม่ทันได้ฟังตอนท้ายๆประโยค เพราะมัวแต่กังวลเรื่องที่แม่ของเขาเห็นนางฟ้าเบลอยู่ "อ๋อ...เบลตกใจอ่ะค่ะ ปกติถ้าเบลยังไม่ถูกใครแตะต้องตัว คนๆนั้นก็จะไม่มีทางเห็นเบลได้นี่นา แต่แม่ของพี่เบิร์ดกลับเห็นเบล..." นางฟ้าเบลเงียบเสียงลงราวกับคิดอะไรบางอย่างอยู่ "แล้ว..." เบิร์ดช่วยต่อประโยคให้นางฟ้าเบลพูดต่อ "ที่เป็นอย่างนี้แสดงว่าหนูต้องร่วมเพศกับใครมาแน่ๆเลย แต่เบลไม่ได้ร่วมเพศกับใครมาจริงๆนะคะ...แล้วแม่ของพี่เบิร์ดเห็นเบลลได้ยังไงอ่ะ" พออธิบายจบนางฟ้าเบลก็ทำท่าคิดใคร่ครวญถึงสาเหตุอื่นๆที่น่าจะเป็นไปได้ ฝ่ายเบิร์ดพอได้ยินคำอธิบายของนางฟ้าเบลก็เข้าใจทุกอย่างแจ่มแจ้งในทันที เขาอยากจะขำแต่ก็ขำไม่ออก < การศึกษาบนสวรรค์ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆเลย > เบิร์ดนึกในใจโทษความไร้เดียงสาของนางฟ้าเบลว่าเป็นความผิดของสวรรค์ "นี่น้องเบล...แล้วที่หนูคิดว่าร่วมเพศเนี่ยะ มันต้องเป็นยังไงเหรอ?" เบิร์ดหาเรื่องถามนางฟ้าเบล เธอหันมามองเขาด้วยสีหน้าที่ยังกังวลไม่หาย "อ้าว...ร่วมเพศก็ต้องประมาณว่า เอาเพศของคนหลายๆคนมารวมกันไม่ใช้เหรอคะ หนูยังไม่เคยทำอย่างนั้นซะหน่อย" เบิร์ดได้ยินคำอธิบายที่ไร้เดียงสาพลางนึกถึงภาพคนเอาอวัยวะเพศของตัวเองมารวมกันเยอะๆ คงเป็นภาพที่ประหลาดดีพิลึก แต่เบิร์ดไม่มีเวลามากนัก เขาต้องรีบทำความเข้าใจให้นางฟ้าเบลเสียใหม่ "น้องเบลจ๊ะ..." เบิร์ดเรียกให้นางฟ้าผู้ไร้เดียงสาหันขึ้นมามองเขา "คะ?" นางฟ้าเบลตอบรับสั้นๆ "น้องเบลจำเมื่อคืนที่พี่เอาไอ้นี่ใส่ไอ้นั่นของน้องเบลได้มั๊ย?" เบิร์ดพูดพลางชี้อวัยวะแทนการเรียกชื่อมัน "อ๋อ...ที่พี่เบิร์ดเอาคว..." เบิร์ดรีบเอามือปิดปากนางฟ้าเบลไม่ปล่อยให้เธอพูดจบประโยค ความจริงที่ว่าแม่ของเขายืนอยู่ตรงนั้นทำให้เบิร์ดรู้สึกผิดยิ่งนักที่สอนอะไรๆทุเรศๆให้กับนางฟ้าผู้ไร้เดียงสาของเขา "จำได้ค่ะ" นางฟ้าเบลพูดต่อเมื่อเบิร์ดเอามือออกแล้ว สีหน้าของเธอมีรอยยิ้มเล็กๆเพราะหวนนึกถึงเรื่องคืนแห่งความเสียวของเธอ "อืม..." เบิร์ดทิ้งจังหวะสูดหายใจลึกๆก่อนจะพูดต่อ "นั่นแหละ...ที่เค้าเรียกว่าร่วมเพศ" นางฟ้าเบลทำตาโตด้วยอาการช็อค < อุ๊ยตายแล้ว!...นี่เราร่วมเพศไปแล้วเหรอเนี่ยะ > นางฟ้าเบลคิดในใจ เธอยังจินตนาการไปถึงเรื่องอื่นๆที่จะตามมาหลังจากการที่เธอได้ร่วมเพศไปแล้วตามที่พี่ๆของเธอบอกอีกมากมาย เบิร์ดเห็นนางฟ้าเบลเงียบไปก็พลอยกังวลไปด้วย "เป็นอะไรรึเปล่าน้องเบล...พี่เบิร์ดขอโทษนะ...พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ" เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นเป็นความตั้งใจของเบิร์ดชัวร์ๆ แต่เขาอยากให้นางฟ้าตัวน้อยอภัยให้จึงต้องพูดเช่นนี้ ฝ่ายนางฟ้าเบลเมื่อได้ยินเบิร์ดพูดก็รีบเปลี่ยนสีหน้าฝืนยิ้มตอบเบิร์ดไป "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...ไม่ใช่ความผิดของพี่เบิร์ดซักหน่อย" เบิร์ดสบายใจขึ้นที่เห็นรอยยิ้มของเธอ ได้แต่หวังว่าคราวนี้นางฟ้าเบลจะไม่ได้ฝืนตอบเพื่อเขาอีก "เอ่อ...แล้วเราจะทำยังไงกับแม่ของพี่ดีล่ะ" เบิร์ดเปลี่ยนเรื่องคุยมาสู่เรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่ง "เบลทำให้แม่ของพี่ลืมเรื่องเมื่อกี้ได้ค่ะ" นางฟ้าเบลจำคาถาลบความทรงจำชั่วระยะเวลาหนึ่งได้ "คือทำให้ความจำหายไปได้ครึ่งชั่วโมงน่ะค่ะ" นางฟ้าเบลอธิบายขยายความ เบิร์ดนั่งเก้าอี้ครุ่นคิดต่อไป คาถาลืมความจำก็น่าสนอยู่แต่จะทำอย่างไรหลังจากนี้ดี เพราะนางฟ้าเบลต้องอยู่ร่วมกับเขาจนกว่าจะหารองเท้านางฟ้าของเธอเจอ การจะคอยเสกคาถาลืมความจำใส่แม่ของเขาทุกๆครึ่งชั่วโมงคงไม่ไหวแน่ "มีคาถาทำให้แม่ของพี่มองไม่เห็นน้องเบลมั๊ย?" นางฟ้าเบลนึกในใจ "มีค่ะ...แต่หนูจำไม่ได้อ่ะ" เบิร์ดถอนหายใจแล้วก็นั่งคิดต่อ นางฟ้าเบลเองก็ไม่สบายใจที่เห็นเบิร์ดเป็นเช่นนี้ "มีคาถาแทรกความทรงจำได้ด้วยค่ะ" นางฟ้าเบลเสนอคาถาที่เธอพอนึกออกให้เบิร์ดตัดสินใจ เขานั่งนึกต่อไปว่าคาถานี้พอจะทำอะไรได้บ้าง "อืม...คาถานี้ใช้แล้วอยู่ได้นานมั๊ยน้องเบล" เบิร์ดนึกอะไรขึ้นมาได้ "ก็มันเป็นความทรงจำที่แทรกเข้าไปนี่คะ...มันก็ต้องอยู่ไปจนตลอดชีวิตแหละค่ะ" นางฟ้าเบลอธิบายสรรพคุณคาถาของเธอ เบิร์ดพยักหน้าเข้าใจพลางยิ้มเล็กๆที่นึกหนทางขึ้นมาได้ "น้องเบลช่วยแทรกความทรงจำให้แม่ของพี่เบิร์ดคิดว่ามีลูก 2 คนได้มั๊ย?...ให้น้องเบลเป็นน้องสาวของพี่เบิร์ดน่ะ" เบิร์ดเสนอความคิดเห็นให้นางฟ้าตัวน้อยฟัง นางฟ้าเบลยิ้มแก้มปริกับความคิดนั่น การที่เธอต้องพลัดพรากจากพี่สาวทั้ง 2 ของเธอ ทำให้นางฟ้าเบลรู้สึกว้าเหว่ยิ่งนัก หากพี่เบิร์ดที่เธอรักยอมรับเธอเป็นน้องสาวก็คงช่วยคลายความรู้สึกนั้นให้ลดน้อยลงได้ "ดีค่ะ...เบลอยากมีพี่ชายอย่างพี่เบิร์ด ถ้าทำอย่างนี้แล้วเบลจะได้อยู่กับพี่เบิร์ดต่อไปใช่มั๊ยคะ?" นางฟ้าเบลถามเบิร์ดเสียงแจ๋ว "แน่นอนจ๊ะ" เบิร์ดยิ้มพร้อมกับตอบรับเธอด้วยความรู้สึกยินดีไม่แพ้กัน นางฟ้าเบลไม่รอช้าหลับตาตั้งสมาธินึกถึงคาถาที่เธอจะใช้ ว่าแล้วก็ท่องคาถาแล้วซัดใส่แม่ของเบิร์ดไป [แว๊บ!] เกิดลำแสงเส้นเล็กๆพุ่งจากมือของนางฟ้าเบลไปปะทะกับร่างของแม่ของเบิร์ด จากนั้นนางฟ้าเบลก็คลายคาถาหยุดการเคลื่อนไหวของเธอ เบิร์ดและนางฟ้าเบลจ้องมองแม่ของพวกเขาด้วยความตื่นเต้น แม่ของเบิร์ดรู้สึกตัวขึ้นมองเด็กทั้งสองที่ยืนอยู่ตรงหน้า "อ้าว...เบิร์ด...เบล มาจ้องหน้าแม่ทำไม พิลึกจังเลยเราสองคนนี่" ได้ผล...แม่ของเบิร์ดไม่มีทีท่าสงสัยเลยซักนิด มองนางฟ้าเบลราวกับเป็นลูกสาวของเธออีกคน "รีบๆมากินข้าวได้แล้ว จะได้ไปโรงเรียน" เบิร์ดยิ้มอย่างโล่งอก อย่างน้อยเขาก็แก้ปัญหาของเช้าวันนี้ได้สำเร็จเรียบร้อยแล้ว "ครับแม่" ทั้งสามคนนั่งเก้าอี้เตรียมรับประทานอาหารเช้าร่วมกัน "อ้าว! ตายจริง ทำไมแม่ลืมเตรียมนมให้เบลได้นะ แย่จังเลย" แม่ของเบิร์ดลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็นหานมมาให้ลูกสาวของเธอ "เบลดื่มแต่นมค่ะพี่เบิร์ด" นางฟ้าเบลอธิบายให้เบิร์ดฟังเมื่อเห็นเขาทำหน้าสงสัย "ขอบคุณค่ะคุณแม่" นางฟ้าเบลรับนมแก้วโตจากแม่ของเบิร์ดแล้วส่งยิ้มให้คุณแม่คนใหม่ของเธออย่างอารมณ์ดี ฝ่ายเบิร์ดเองก็รู้สึกดีที่ตอนนี้เขามีน้องสาวคนใหม่แถมยังเป็นนางฟ้าอีกด้วย การได้เห็นนางฟ้าเบลและแม่ของเขาคุยกันอย่างมีสนุกสนานก็พลอยทำให้เบิร์ดรู้สึกดีไปด้วย สามแม่ลูกทานมื้อเช้ากันอย่างมีความสุข